De auteurs van Chef-kok in IG Auschwitz slagen erin hun hoofdpersonages tot leven te wekken zoals in de betere romans. Je hebt echt het gevoel dat je de protagonisten in dit noodlottig maar ook zeer menselijk verhaal hebt leren kennen. Als je zo'n boeken aan het lezen bent, vraag je je plots tijdens andere activiteiten af hoe het nog met die of die zou zijn, tot je je realiseert dat je het over overleden personen hebt die je enkel uit boeken kent.
Als Vlaams Belang en N-VA in 2024 samen een meerderheid hebben, is het zover. Dat daarover onder Vlaams-nationalisten géén tweedracht meer schijnt te zijn, is erg genoeg. Strategisch is het immers fout gebleken, rechts-populisten te proberen ontmaskeren door hen laten meebesturen. Als het zover komt, is het geen kwestie van verbrandingsstrategie maar een doelbewuste stap naar een extreemrechts Vlaanderen. Terwijl alle morele redenen om níét met het Vlaams Belang samen te gaan, vandaag meer dan ooit gelden.
Ook onder mijn studenten zitten sinds enkele jaren gegarandeerd sjw’s van het type Titania. Als boek is het hilarisch om te lezen, maar in de echte wereld, met inbegrip van de collegezaal, wordt het gevaarlijk, want de kans om gecanceld te worden is niet verwaarloosbaar. Woke is een paard van Troje. Onder het mom van prachtige idealen als gelijkheid en sociale rechtvaardigheid wordt dit paard de universiteiten binnengereden. En dan kan de slachting die canceling heet beginnen. Recensie door Floris van den Berg
De neutraliteit van de overheid viseert alle tekens die de vrijheid van de burger kunnen schaden of die twijfels kunnen doen rijzen over de objectiviteit van de dienstverlening. We bewijzen de man die jarenlang werd misbruikt door een priester geen dienst als hij hulp moet zoeken bij een politieagent die een houten kruis draagt. Wanneer een ambtenaar een tijdelijke slachtvloer sluit, doet hij dat dan omdat de voedselveiligheid niet gewaarborgd wordt of omdat hij een GAIA T-shirt draagt?
Het idee dat de overheid de oorzaak is van de vele maatschappelijke en economische problemen heeft nog tot lange tijd in deze eeuw doorgewerkt. Het was de achterliggende gedachte van de besparingslogica na de financiële crisis van 2008-2009. ‘Snoeien om te groeien’ was een mooi klinkende slogan, waarbij er dan gesnoeid moest worden in de overheidsuitgaven, zelfs temidden van een economische crisis. Tal van economen zijn deze mantra al jaren te lijf aan het gaan. En dat lijkt nu te werken.
Vlakbij een voormalige katholieke kostschool in Canada ontdekte men deze week een massagraf van 215 kinderen, sommigen nauwelijks drie jaar oud. Ze waren omgekomen door ondervoeding en gebrekkige verzorging bij ziektes. Paus Franciscus verklaarde dat hij het ‘triest’ vond, maar weigerde excuses aan te bieden namens de katholieke kerk. Naar aanleiding hiervan publiceren we een recensie van Dirk Verhofstadt van het boek The Case of the Pope van Geoffrey Robertson uit 2010. Nog steeds relevant.
Van Pagee schreef een bevlogen boek over een wreedaard die namens een roofzuchtige onderneming dood en verderf zaaide ter meerdere eer en glorie van een witte koloniserende natie die tot de dag van vandaag niet bereid en niet in staat is om achterom te kijken en in alle oprechtheid te zien en erkennen dat ze nam wat niet van haar was en de oorspronkelijke eigenaren niet alleen beroofde en knechtte maar ook serieuze pogingen ondernam hen in naam van hun christelijke god voorgoed uit te roeien. Recensie door Enno Nuy
Bij elk van die zeven vorsten zien we dat er openlijk of meer bedekt kritiek is van de vorst(en) op de besluiteloosheid van de politici; hun gebrek aan wil om het ‘algemeen belang’ na te streven; de dominantie van de politiek partijen met hun strategische en/of kortzichtige tactische spelletjes. Als rode draad door 190 jaar België zien we enerzijds die politieke verdeeldheid – en in sommige periodes zelfs totale versnippering – en anderzijds de zucht naar een sterke leider (lees: de Koning). Recensie door Mark Bienstman
Wat met religieuze symbolen? Over de hoofddoekenkwestie is Herman Lauwers duidelijk: politie- en loketambtenaren vertegenwoordigen de overheid in een direct contact met het publiek. Die moeten neutraal zijn zonder uiterlijke kenmerken van religie. Lauwers breekt een lans voor meer begrip voor religie als onderdeel van de samenleving, maar tegelijk is hij pleitbezorger van een scheiding tussen de private en publieke levenssfeer zoals we die vandaag kennen in de seculiere samenleving. Een recensie van Lauwers’ nieuwe boek door Harold Van der Kraan.
Liberales-redactrice Astrid Elbers maakt zich naar aanleiding van de veroordeling van het extreemrechtse Voorpost zorgen over de groeiende conformeringspolitiek van organisaties en zelfs overheden. Die blijkt stilaan ook door te sijpelen naar de rechtspraak wat, wat vanuit liberaal standpunt een zorgwekkende evolutie is. “Zelfs taal is onderhevig aan censuur”, argumenteert Elbers, “nu we volgens sommigen het woord blank niet meer mogen uitspreken en ‘wit’ het enige alternatief zou zijn.”
In 2002 ontmoette ik voor het eerst de Zweedse klassieke liberaal Johan Norberg naar aanleiding van de publicatie van zijn eerste boek Leve de globalisering. Hij was toen zo goed als onbekend in onze contreien. intussen groeide hij uit tot een wereldtopper, een overtuigde vooruitgangsdenker en begenadigd spreker. We waren het op sommige punten oneens, maar op veel meer punten helemaal eens. Interview door Dirk Verhofstadt.
De universiteit moet geen diversiteit aan valse of immorele ideeën bieden. De universiteit moet juist kritiek leveren op dergelijke opvattingen. Dat kan pijnlijk zijn. De universiteit moet als instituut seculier zijn. Studenten en medewerkers hebben alle vrijheid om te geloven wat zij willen; maar docenten mogen in de hoedanigheid van docent geen kennisuitspraken doen die gebaseerd zijn op religieuze uitgangspunten, omdat ze haaks staan op de wetenschap.
Bert Cornelis beantwoordt op een boeiende en beeldende manier deze complexe vragen zonder dat het boek ooit saai wordt. Hij slaagt erin om een essentiële periode uit de Belgische geschiedenis tot leven te wekken in een periode waarin mensen lijken te vergeten hoe hard onze grootouders voor democratie hebben moeten vechten. Alleen dat al maakt dit boek meer dan het lezen waard. Een recensie door David Van Turnhout
david Van Turnhout wijst op een groeiende politieke onverantwoordelijkheid. “Om het in de termen van minister Dedonder te stellen, zijn er anderen die de situatie van politieke onverantwoordelijkheid hebben gecreëerd. Maar misschien is het aan haar om dat te veranderen. Want als geen enkele minister nog aansprakelijk is, heeft dit systeem geen zin meer en wordt extreemrechts alleen maar groter. Met dank aan een socialistisch minister.”
Rudi Collijs filosofeert in deze sterke opinie over de basis voor moraal. Is een moraal op basis van een eeuwigheidsbelofte wel oprecht en de juiste? Moet moraal niet uit de mens zelf komen om duurzaam te zijn. En tot slot: als God de mens heeft geschapen naar zijn evenbeeld, had hij dan niet kunnen weten dat ooit iemand van de verboden vrucht zou proeven. Dat is bijzonder gemeen van Hem.
Geert Mak lijkt in zijn boek ‘Grote verwachtingen’ pessimistisch over de EU. Het lange en onwaardige gekibbel over de Coronabonds, het steeds weer opduikende vaccinnationalisme en de problemen van de EU om haar lidstaten van voldoende vaccins te voorzien, hebben het beeld van een kwetsbare, slecht gestructureerde EU in de ogen van veel burgers eens te meer bevestigd. Toch zijn er intussen ook heel wat positieve dingen gebeurd die dit pessimistische beeld counteren. Kernlid Siebo Janssen bespreekt ‘Grote Verwachtingen van Geert Mak’.
Opiniemaker Harold van der Kraan pleit voor een doordachte reactie van de politieke partijen op de meest recente populariteitspoll. Zulke bevragingen kunnen nuttig zijn en dragen bij tot de evaluatie van het beleid, maar kunnen ook leiden tot een sterkere profilering van partijen binnen de regering, met instabiliteit en conflict tot gevolg.
Maar als Sporting Jood werkelijk zo beledigend is, verwacht ik naast een verbod op schunnige voetballiedjes ook graag een verbod op racistische logo’s, Misschien kan het federaal parlement zich naar analogie van het Vlaamse regering en haar Vlaamse canon, meteen ook een zangcanon opstellen met legale supporterliedjes. Er staat tenslotte toch niets echt belangrijk op die politieke agenda.
Covid-19 surft op de thermische wind van de klimaatchaos en geeft ons een snelcursus evolutietheorie-in-de-praktijk. Zo bijzonder zijn we niet, behalve misschien op één punt: we beschikken over een geweten. Mooier dan de slotzin van het boek kan ik het niet verwoorden. Recensie door professor Paul Verhaeghe.
‘Hervé Hasquin toont zich pessimist. Volgens hem zorgen onweerlegbare bewijzen en getuigenissen over de fouten van een gedroomd systeem ervoor dat overtuigde aanhangers weliswaar hun geloof erin verliezen, maar dat dit hen niet belet om dezelfde fouten te herhalen en gewoon over te stappen naar een andere utopie. Dat gebeurde met de linkse intelligentsia die in de jaren 60 na de Russische desillusie Cuba, China en zelfs het Cambodja van de Rode Khmer begon te verheerlijken.’ Recensie door Luckas Vander Taelen
