Bouchez probeert onze liberale partij in Vlaanderen te annexeren, en sommigen laten zich verleiden door zijn sirenenzang. Mijn boodschap aan hem is dat de Vlaamse liberalen wel zelf uit het dal zullen klimmen. We zullen samen onze strijdpunten opnieuw scherpstellen en met de kracht van onze overtuiging een eigentijds en enthousiasmerend verhaal schrijven waarin we onze humanistische grondslagen niet zullen verloochenen.

Wie iets onderneemt en daarin succesvol is, mag daarvoor beloond worden. Dat betekent natuurlijk niet er geen enkele herverdeling mag plaatsvinden. Dat moét zelfs gebeuren! Verder hebben sociaalliberalen ook een grote focus voor de culturele en persoonlijke vrijheid die hen in staat stelt hun leven volgens hun eigen waarden in te richten. Vlaanderen heeft nood aan een partij die dergelijke sociaalliberalen huisvest.

Strategisch houdt het idee van een MR-doordrukje in Vlaanderen geen steek. Anders dan in Franstalig België is de markt op rechts hier verzadigd. Naast Vlaams Belang, N-VA en Open Vld, en met een niet te onderschatten ondernemerstraditie rond CD&V, is er gewoonweg geen plaats voor nog een levensvatbare rechtse partij. Zelfs Open Vld vergist zich, als het zou terugplooien op een eng rechtse versie van het liberalisme.

Europa besteedt voldoende aan defensie, maar op een uiterst inefficiënte wijze. België speelde traditioneel de rol van vrijbuiter en besteedde te weinig aan defensie, erop rekenend dat de anderen die dat wel doen ons land vanzelf zouden beschermen. Die tijd van vrijbuiter spelen is voorbij. We zullen dus een extra budgettaire inspanning moeten doen.

Na het overlijden van zijn 92-jarige moeder in 2022 besloot Pearce om de balans van zijn leven op te maken en verscheen een derde boek dat, net zoals zijn vorige twee, veel meer is dan een gewone autobiografie. Het geeft de lezer een indringend beeld van de tijdgeest uit de jaren 50, 60 en 70 in Vlaanderen. Een tijd waarin de katholieke kerk de almacht had over de morele normen in de samenleving. Recensie door Dirk Verhofstadt.

Ons internationaal gewicht is compleet in rook opgegaan. En dat strookt niet met de geschiedenis van sterke en gedegen Belgische diplomaten met een uitgebreid internationaal netwerk. Premier De Wever mag af en toe eens met een bevriende Europese leider bellen of krijgt achteraf, na de feiten, een briefing. Dat België hiermee een historische traditie heeft verkwanseld, is ronduit beschamend.

In zijn nieuw boek Erasing History, bespreekt Jason Stanley, professor filosofie aan de universiteit van Yale, hoe extreemrechts wereldwijd probeert om de geschiedenis te herschrijven en een eeuw van vooruitgang op het gebied van ras, geslacht, seksualiteit en klasse ongedaan te maken. Hij toont aan dat de hypothetische dreiging voor een fascistische toekomst nu werkelijkheid wordt.

Vinden we de weg naar gezond verstand terug? Alleen de toekomst weet dat. Hoe we daar geraken? Zegt u het maar. Ik weet het ook niet, maar wat ik wel weet is dat de weg die Joost Vervoort als universitair hoofddocent Duurzame Ontwikkeling aan de Universiteit Utrecht, voor ons in petto heeft, te zot voor woorden is. Ik vind hem een warhoofd en bepaald geen wetenschapper.