De kern van mijn liberale overtuiging ligt in het belang van vrijheid en individualisme, waarbij het individu verantwoordelijkheid draagt tegenover zichzelf, medemens, samenleving en natuur. Fons Van Dycks visie op het balanceren van krachten als verkennen, verbinden, verdedigen en veroveren weerspiegelen deze liberale waarden. Het benadrukt de noodzaak van individuele verantwoordelijkheid en het streven naar ten bate van het algemeen welzijn. Recensie door Ivan Vandermeersch.
Ik kan me vinden in de kernboodschap van het boek. We moeten aan de slag, we mogen niet bij de pakken blijven zitten, en hebben absoluut geen tijd om tijd te verliezen. Lange regeringsonderhandelingen die blijven plakken in socialistische symboliek of nationalistische romantiek kunnen we missen als kiespijn. De Croo heeft gelijk dat we moeten zoeken naar middelen om land en partij een versnelling hoger te laten schakelen. Recensie door Maarten De Bousser.
Groen liberalisme benadrukt de noodzaak van een nieuwe benadering in onze interactie met de natuur. Het sentiëntisme herinnert ons aan onze verantwoordelijkheden voor zowel directe als langetermijneffecten van onze handelingen. Bij het ontwikkelen van projecten zoals windmolenparken is het essentieel om zorgvuldig de voordelen af te wegen tegen de potentiële schade. Onze beslissingen moeten worden geleid door principes van vrijheid en rechtvaardigheid, rekening houdend met de rechten van alle betrokkenen.
Het is moeilijk te geloven, maar donderdag 18 januari 2024 is het reeds vijf jaar geleden dat Vlaanderens belangrijkste intellectueel van de voorbije decennia overleed. We willen dit niet zomaar laten voorbijgaan en organiseren daarom een herdenkingsavond in de grote zaal van Liberas, Kramersplein 23, Gent.
“De recalcitrantie van mijn filosoferen is erin gelegen dat de meeste mensen het niet met mij eens zullen zijn of het er misschien deels mee eens, maar geen lor geven om de consequenties die een bepaalde conclusie voor hun levensstijl heeft, zoals veganisme of het stoppen met vliegen,” schrijft filosoof Floris van den Berg. Dat is al even slikken, want hoezeer ik de auteur bewonder om zijn rechtlijnigheid en consequent denken, toch ben ik geen veganist en soms neem ik het vliegtuig. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Wat is humanisme eigenlijk? In ieder geval is het altijd een persoonlijke zaak. Maar laten we, zoals E.M. Forster ons voorhield, vooral op zoek gaan naar wat ons verbindt. Nadenken over menselijk leven zonder bovennatuurlijke verklaringen benadrukt wellicht een van de essenties van het humanisme. Een andere humanistische kerngedachte is dat we de zin van ons leven zoeken in onze relaties en de banden die we hebben met elkaar. Recensie door Enno Nuy.
Het is een van de grote problemen van het hedendaagse liberalisme. Liberalen zouden de eersten moeten zijn om de door hun vormgegeven wereldorde van vrijheid, gelijkheid en democratie te verdedigen. Maar als zelfs zij niet meer door hebben wat op het spel staat, op wie kunnen we onze hoop dan nog richten?
De open samenleving en haar vijanden van de Oostenrijks-Britse filosoof Karl Raimund Popper wordt algemeen beschouwd als een sleutelwerk in de wereldgeschiedenis. Volgens de Britse krant The Times is het ‘een van de belangrijkste boeken van de eeuw’ en Bertrand Russell noemde het ‘een werk van het allergrootste belang, dat gelezen moet worden vanwege de meesterlijke kritiek op de vijanden van de democratie van vroeger en nu’. In meer dan 800 bladzijden opent Popper een regelrechte aanval op de ideeën van Plato, Hegel en Marx
Eeuwenlang werd de vrouw behandeld als een stuk eigendom van de man, eerst van de vader, nadien van de echtgenoot en later zelfs van de zonen. Pas tijdens de Verlichting kwamen er stemmen op om mannen en vrouwen een gelijkwaardige status toe te kennen. Denkers als Condorcet, Thomas Paine en Cesare Beccaria zetten de eerste stappen om vrouwen gelijke rechten toe te kennen. Maar de eerste echte feministe was Mary Wollstonecraft met haar Pleidooi voor de rechten van de vrouw. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Liberalen hebben het meeste baat bij functionerende instellingen. Het is dan ook logisch dat zij het grootste slachtoffer zijn van het instorten van deze instituties. Dat liberale partijen alsnog hun heil zoeken in allerlei sociale media-strategieën is triest. Het toont de wanhoop en de gespannen verhouding met waarheid en realiteit. Eerder dan manieren te zoeken om deze vitale instellingen te beschermen, worden liberale partijen op deze manier zelf mee verantwoordelijk voor de destructie ervan.
Toen de inflatie exact een jaar geleden boven de 10 procent uitsteeg, was het doemdenken bij vele economen ‘de rigueur’. De inflatie zou hoog blijven voor een lange periode, en de centrale banken zouden die hoge inflatie slechts kunnen uitroeien door een diepe recessie uit te lokken. En dan nog zou het lang duren. Een jaar later is de inflatie als een pudding ineengezakt.
Shibli schrijft in spaarzame zinnen, ze schrijft meer niet dan wel en toch is het alsof je de ik-persoon heel dicht op de huid kunt volgen, aan kunt voelen. Uiterst sober proza maar van een enorme zeggingskracht. Dit is een boek dat pijn doet omdat het je van de eerste tot de laatste bladzijde confronteert met het menselijk onvermogen. Shibli klaagt aan zonder aan te klagen. Zij schreef een verhaal dat tot nederigheid dwingt. Een indrukwekkend boek. Recensie door Enno Nuy.
Het voortdurend beschimpen van de parlementaire democratie, vooral door extremistische politici, het politieke discours herleiden tot een argeloos en kinderachtig spel heeft in de jaren dertig tot oorlog en verderf geleid. We zijn beducht om dergelijke vergelijkingen te maken, maar het boek van Jähner Hoogteroes over het onstuimige Interbellum in Duitsland is een ware “eyeopener”. We hebben bekwame politici nodig die op een geloofwaardige en integere manier de democratische instellingen verdedigen, tegen alle extremen in.
Dat Van Rossem humanist is – ook al labelt hij zichzelf niet zo – moge duidelijk zijn: hij is voor democratie, voor vrijheid, tegen de monarchie, voor wetenschap, voor de verzorgingsstaat en hij is atheïst. Zijn humanisme blijkt uit een opmerking als: ‘Als ik met één voornemen mijn volwassen leven begonnen ben, dan is het toch wel om mijn kinderen nooit, onder geen enkele omstandigheid, te slaan.’ Religies vindt hij ‘een soort complottheorie’ en het idee van een hemel ‘krankjorum en volstrekt infantiel’. Recensie door Floris van den Berg.
Vrouwonvriendelijkheid, daar passen we voor. Maar met rechtse of conservatieve standpunten, mogen we daar nog steeds smakelijk mee lachten? Niet als het van de Belgische academicus Andreas De Block afhangt. Het moet gedaan zijn met ‘het systematisch ridiculiseren van rechts.’ Recensie door Jan-Willem Geerinck.
De reeks Godvergeten zorgt niet enkel voor verontwaardiging en afschuw. Deze reeks draagt ook bij tot het herschrijven van de geschiedenis van de instelling die de Rooms-Katholieke Kerk is en nodigt uit om de verregaande prerogatieven en de genereuze financiering ervan kritisch te onderzoeken. België houdt echter halsstarrig vast aan het bestaande systeem. Buurlanden hebben reeds lang komaf gemaakt met het gedateerde afsprakenpakket. Ik neem het Groothertogdom Luxemburg hier als voorbeeld.
Onlangs, in 2021, zijn in Frankrijk niet eerder gepubliceerde teksten van Céline opgedoken. Céline heeft altijd volgehouden dat er nog teksten van hem zouden moeten zijn maar dat die gestolen waren. Men twijfelt sterk aan de juistheid van die bewering. Hoe het ook zij, het eerste deel van die documenten is nu gepubliceerd onder de titel Oorlog. Recensie door Enno Nuy.
Sinds ik economie studeer, en dat is al een halve eeuw, heb ik het niet anders geweten. Begrotingstekorten zijn te hoog, de overheidsschuld is onhoudbaar. Als we niet snel optreden gaan we recht naar de afgrond. Die waarschuwingen van politici (in oppositie) en van nogal wat economen hoor ik al decennialang. We wachten nog altijd op dit vreselijke moment dat alles in elkaar stort. Dit permanente doemdenken over de begroting en de overheidsschuld heeft veel te maken met een aantal mythes rond begroting en overheidsschuld. Ik zet ze op een rijtje.
Hoewel er de voorbije weken al enkele keren beschreven is hoe actieve propaganda op basis van desinformatie en angstzaaierij de protesten tegen Evras in Franstalig België bijna letterlijk van brandstof hebben voorzien, is nog niet beschreven hoe ook in Vlaanderen Sensoa op precies dezelfde manier steeds nadrukkelijker onder vuur wordt genomen. Figuurlijk althans. Of toch vooralsnog…
Dirk Verhofstadt, moraalfilosoof aan de UGent, laakt het getreuzel van de kerk om de geheimhoudingsplicht voor biechtvaders af te schaffen. Hij wil het biechtgeheim voor zware misdrijven als seksueel misbruik op minderjarigen dringend zien verdwijnen: ‘Nu gebruiken daders, zoals Vangheluwe die naar eigen zeggen “regelmatig te biecht ging”, dit vaak om met zichzelf in het reine te komen, waarna ze opnieuw aan de slag kunnen gaan.’
