All tagged Poetin
Dit boek De weg naar onvrijheid is een heldere en krachtige geschiedschrijving van de moderne tijd vanaf de beide wereldoorlogen. (Alleen China komt in dit boek niet aan bod). De misdadigheid van de Russen spat van iedere pagina af. Wie zich een beeld wil vormen van de geopolitieke ontwikkelingen vanaf het midden van de twintigste eeuw, kan niet om dit boek heen. Recensie door Enno Nuy.
De politiek van Xi heeft trekken van extreemrechts populisme en fascisme – de uitersten in het politieke spectrum raken elkaar. Hij is antifeministisch, in de Chinese politiek zijn geen vrouwen te bekennen, hij is anti-intellectualistisch, tegen bourgeoiscultuur, tegen ‘decadente’ moderne kunst (zoals Ai Weiwei), tegen homoseksualiteit. In schoolboeken gaat het om de verheerlijking van China en zet men zich af tegen westerse invloeden. Xi hemelt ook de moorddadige gruweldictator Mao weer op. Recensie door Floris van den Berg.
In de achterliggende eeuwen kregen de Russen één keer de gelegenheid democratie te proeven. Maar Gorbatsjov werd prompt ingewisseld voor de vermakelijke malloot Jeltsin die niets beters wist te verzinnen dan de weg te bereiden voor Poetin die met de grootst mogelijke haast door de Russen op het schild werd gehesen. Poetin herschreef eigenhandig de Russische geschiedenis en viel prompt zijn buurlanden binnen. Recensie door Enno Nuy.
Denkers als Doegin demoniseren individualisme en liberalisme door de angst voor nihilisme op te roepen. Nihilisme is de opvatting dat er geen (absolute) normen en waarden zijn en dat er geen zin te ontwaren is in het bestaan of in het leven. Liberalisme is een dunne politieke theorie, zonder een levensbeschouwelijke basis. Dit leidt tot de misvatting dat liberalisme nihilistisch is; dat is niet het geval. Liberalisme omhelst levensbeschouwelijk pluralisme en levensbeschouwelijke autonomie. Recensie door Floris van den Berg.
Kershaw laat zien waarom hij niet geïnteresseerd is in wat men ‘een groots leider’ noemt. Er ontbreekt simpelweg een bruikbare definitie van een groot(s) mens. Wel is hij geïnteresseerd in welke mate de persoonlijkheid van een leider een stempel drukt op zijn of haar handelen. Het zijn immers niet alleen de omstandigheden of de geschiedenis die een mens tot handelen aanzet. De richting die men meent te moeten uitstippelen wordt in belangrijke mate ingegeven door het karakter, de persoonlijkheid van een politicus. Recensie door Enno Nuy.
Zelden was het gezegde Les extrêmes se touchent meer van toepassing dan de voorbije weken. Filip Dewinter steunde voluit zijn bondgenote Marine Le Pen die zonder enige schroom Poetins handelingen goedkeurde. En de partij van lachebek Raoul Hedebouw – die ook nooit duidelijk afstand nam van de politiek van Stalin – toont dan weer veel begrip voor de Russische leider, al is het maar omdat hij zoveel afkeer heeft van de NAVO. De kiezers moeten in 2024 goed weten dat extreemrechts en extreemrechts schouder aan schouder staan.
"Waar u ook bent of waar u ook vandaan komt, oorlog is overal... Uw geloof doet er niet toe, uw gedrag doet er niet toe, uw opleiding doet er niet toe, oorlog, oorlog verandert nooit ...Van de hoogste elitaire toppen der beschaving tot de stinkende overblijfselen van de oude wereld, we delen allemaal oorlog.
Anti-intellectualisme viert opnieuw hoogtij, de geschiedenis wordt weer vervalst, zelfcensuur is in zwang, repressie en geweld zijn aan de orde van de dag, verkiezingen zijn nep, het rechtsapparaat is corrupt, de media spuien als de spreekbuis van het Kremlin louter propaganda, en van Russische burgers wordt net als onder Stalin geëist dat ze handhavers worden. Wie nu kritiek op Poetin durft te uiten, zet inderdaad zijn leven op het spel. Dissidenten worden massaal gearresteerd en opgesloten. Recensie door Joseph Pearce.
In de jaren’70 waren de ouders van Pomerantsev uit de Sovjet-Unie naar Londen uitgeweken, op de vlucht voor een communistisch regime dat geen enkele oppositie duldde. In 2006 vertrok hun zoon naar Moskou om bij het amusementskanaal TNT televisie met een positieve boodschap te maken. Negen jaar later werd hij door Ostankino benaderd met de vraag of hij voor hen wilde werken. Ostankino is het televisiecentrum, ‘de stormram van de propaganda van het Kremlin’. Pomerantsev weigerde het aanbod. Recensie door Joseph Pearce.
Geen enkel land blijft zo ongekend en onbemind als Rusland. Ondanks de val van de Berlijnse Muur, de implosie van het communisme en de globalisering blijft het voor de meeste westerlingen een apart, afgesloten en veraf gelegen land waar niemand met vakantie wil en dat vaak negatief aan bod komt in de media. Een groot verschil met China dat dagelijks het westerse nieuws haalt omwille van haar exotische uitstraling, haar fabelachtige economische ontwikkeling en de organisatie in 2008 van de Olympische Spelen. Recensie door Dirk Verhofstadt.
In een ophefmakend interview met Poetins huisideoloog Alexander Doegin (De Standaard, 20/11) zegt die laatste dat het liberalisme op zijn laatste benen loopt. Hij keert zich nadrukkelijk tegen de vrijheid en vooruitgang. In zijn laatste boek The Fourth Political Theory verdedigt hij een terugkeer naar het verleden, de Russische nationalistische collectieve identiteit waaraan de individuele mens zich moet onderwerpen. In de praktijk zien we hoe Rusland steeds meer afglijdt naar een dictatuur.
In Astana, de hoofdstad van Kazachstan, werd onlangs een conferentie gehouden over Syrië, waar voor het eerst alle betrokken partijen aanwezig waren. Dat die na enkele dagen mislukte, was enigszins voorspelbaar. Maar het meest opvallende feit was dat het initiatief was uitgegaan van Rusland, Turkije en Iran. De Verenigde Staten waren er niet bij, enkel hun ambassadeur was door Rusland uitgenodigd. De Europese Unie ook niet. Dat was ondenkbaar een paar jaar geleden.
