All in Boeken
“In onze huidige open samenleving van de liberale democratie lijkt het erop alsof door een cultuurstrijd de samenleving van onderaf gesloten wordt: er is een constante push met kleine stapjes die stuk voor stuk onschuldig lijken, om tegemoet te komen aan de luide eisen van woke warriors en moslims waardoor de open samenleving zich langzaam sluit. Het is een langzaam proces dat je haast niet ziet. Maar als de samenleving zich sluit is de weg terug haast onmogelijk,” aldus Floris van den Berg.
Uit zeer uitvoerig wetenschappelijk onderzoek weten we nu dat dieren (zelf)bewuste en actief denkende wezens zijn. En cultuur is een veel wijder verbreid fenomeen dan we ooit dachten. En de gedachte dat er bij mensen vooral sprake zou zijn van nurture en bij dieren vooral van nature kan naar de prullenbak. Jonge dieren moeten vaak ongelooflijk veel leren voordat ze zich zelfstandig kunnen handhaven. Recensie door Enno Nuy.
We mogen concluderen dat niet-menselijke dieren de menselijke soort in alle opzichten de baas zijn. Hun motoriek, hun zintuigen en spierstelsel, hun fysieke gesteldheid en technische vermogens zijn volledig doorontwikkeld en extreem geavanceerd. Het enige waarop de mens zich kan laten voorstaan is zijn brein. Dat is weliswaar een ongekend nuttig en fabelachtig instrument maar of dat nu werkelijk voldoende reden is om de mens als het hoogst bereikbare in de evolutieketen te beschouwen? Recensie door Enno Nuy.
Vincent Stuer is er in zijn boek Hoogmoed. Van Verdinaso tot verzet in geslaagd over de politicus-ondernemer Frantz Van Dorpe (1906-1990) een verhaal te vertellen dat zowel recht doet aan diens merkwaardige levensloop als aan de bewogen jaren waarin die zich afspeelde. Het is een met stijl geschreven relaas over een man verleid door het fascisme die in het verzet tegen de nazi’s verzeilde en zijn politieke loopbaan afrondde als CVP-burgemeester van Sint-Niklaas. Recensie door Olivier Boehme.
Ondanks dat we zo hartstochtelijk gelijkheid propageren blijven we tegelijkertijd vasthouden aan het idee van de natiestaat. Daarmee leggen we onder meer vast wie er wel en wie er niet bij hoort. En ook lijkt de mens een bijna onstilbare behoefte aan gesublimeerd geweld te kennen. Denk aan thrillers en games. Terwijl de beschaving onze tolerantie voor geweld steeds verder terug probeert te dringen, blijven de negatieve driften op een onbewust niveau maar door spoken. Recensie door Enno Nuy.
Nico Dros schreef met Willem die Madoc maakte een grootse roman schreef waarvoor hij ongelooflijk veel research deed naar de drie standen aan het begin van de 13de-eeuw in Frankrijk en Vlaanderen. Hij schrijft zeer gedetailleerd over de verhoudingen tussen de clerus, de adel en de boerenstand, laat zijn hoofdpersoon hervormingen voor de bestuursstructuur uit die dagen ontwikkelen en is al even gedetailleerd over de positie van bisschoppen en andere vertegenwoordigers van god op aarde. Recensie door Enno Nuy.
Hoe sensibel Annie Dillard is blijkt wel als ze schrijft: “Wat ik zag, waar ik me in leek te bevinden, was al het gebroken licht dat de herinneringen van de doden op de levende wereld konden werpen. We waren met ons allen staand gestorven op de heuvels van Yakima en zweefden nu afzonderlijk door de eeuwigheid.” Ik probeer niet me voor te stellen hoe dat zou voelen maar lees de metataal van Dillard als een gedicht. Want het proza van Annie Dillard is extreem poëtisch. Recensie door Enno Nuy.
Het uitgangspunt is dat een duurzame wereld moet bekeken worden als een publiek goed. Dit publieke goed wordt op diverse niveaus door diverse actoren geleverd. Zo kunnen individuen door hun gedrag bepaalde aspecten van duurzaamheid verbeteren, denk aan het plaatsen van zonnepanelen of het overschakelen naar elektrische wagens. Andere duurzaamheidsproblemen moeten evenwel op een grotere schaal worden aangepakt en vereisen overheidstussenkomsten die actoren de richting van duurzaamheid uitsturen. Recensie door Frank Naert.
Het is de verdienste dat the Economist blijft nadenken en schrijven over het liberalisme en het aanpast aan de noden van de tijd. Zo pleit the Economist in zijn eigen overzicht van zijn 175-jarig bestaan in 2018 voor een heruitvinding van het liberalisme. Het liberalisme zoals het er nu uit ziet, schopt immers niet langer tegen de schenen van de gevestigde waarden. De liberalen zijn zelf het establishment geworden, diegenen die genieten van de verworvenheden van hetzelfde liberalisme. Recensie door Frank Naert.
De auteurs van Chef-kok in IG Auschwitz slagen erin hun hoofdpersonages tot leven te wekken zoals in de betere romans. Je hebt echt het gevoel dat je de protagonisten in dit noodlottig maar ook zeer menselijk verhaal hebt leren kennen. Als je zo'n boeken aan het lezen bent, vraag je je plots tijdens andere activiteiten af hoe het nog met die of die zou zijn, tot je je realiseert dat je het over overleden personen hebt die je enkel uit boeken kent.
Ook onder mijn studenten zitten sinds enkele jaren gegarandeerd sjw’s van het type Titania. Als boek is het hilarisch om te lezen, maar in de echte wereld, met inbegrip van de collegezaal, wordt het gevaarlijk, want de kans om gecanceld te worden is niet verwaarloosbaar. Woke is een paard van Troje. Onder het mom van prachtige idealen als gelijkheid en sociale rechtvaardigheid wordt dit paard de universiteiten binnengereden. En dan kan de slachting die canceling heet beginnen. Recensie door Floris van den Berg
Vlakbij een voormalige katholieke kostschool in Canada ontdekte men deze week een massagraf van 215 kinderen, sommigen nauwelijks drie jaar oud. Ze waren omgekomen door ondervoeding en gebrekkige verzorging bij ziektes. Paus Franciscus verklaarde dat hij het ‘triest’ vond, maar weigerde excuses aan te bieden namens de katholieke kerk. Naar aanleiding hiervan publiceren we een recensie van Dirk Verhofstadt van het boek The Case of the Pope van Geoffrey Robertson uit 2010. Nog steeds relevant.
Van Pagee schreef een bevlogen boek over een wreedaard die namens een roofzuchtige onderneming dood en verderf zaaide ter meerdere eer en glorie van een witte koloniserende natie die tot de dag van vandaag niet bereid en niet in staat is om achterom te kijken en in alle oprechtheid te zien en erkennen dat ze nam wat niet van haar was en de oorspronkelijke eigenaren niet alleen beroofde en knechtte maar ook serieuze pogingen ondernam hen in naam van hun christelijke god voorgoed uit te roeien. Recensie door Enno Nuy
Bij elk van die zeven vorsten zien we dat er openlijk of meer bedekt kritiek is van de vorst(en) op de besluiteloosheid van de politici; hun gebrek aan wil om het ‘algemeen belang’ na te streven; de dominantie van de politiek partijen met hun strategische en/of kortzichtige tactische spelletjes. Als rode draad door 190 jaar België zien we enerzijds die politieke verdeeldheid – en in sommige periodes zelfs totale versnippering – en anderzijds de zucht naar een sterke leider (lees: de Koning). Recensie door Mark Bienstman
Bert Cornelis beantwoordt op een boeiende en beeldende manier deze complexe vragen zonder dat het boek ooit saai wordt. Hij slaagt erin om een essentiële periode uit de Belgische geschiedenis tot leven te wekken in een periode waarin mensen lijken te vergeten hoe hard onze grootouders voor democratie hebben moeten vechten. Alleen dat al maakt dit boek meer dan het lezen waard. Een recensie door David Van Turnhout
Geert Mak lijkt in zijn boek ‘Grote verwachtingen’ pessimistisch over de EU. Het lange en onwaardige gekibbel over de Coronabonds, het steeds weer opduikende vaccinnationalisme en de problemen van de EU om haar lidstaten van voldoende vaccins te voorzien, hebben het beeld van een kwetsbare, slecht gestructureerde EU in de ogen van veel burgers eens te meer bevestigd. Toch zijn er intussen ook heel wat positieve dingen gebeurd die dit pessimistische beeld counteren. Kernlid Siebo Janssen bespreekt ‘Grote Verwachtingen van Geert Mak’.
Covid-19 surft op de thermische wind van de klimaatchaos en geeft ons een snelcursus evolutietheorie-in-de-praktijk. Zo bijzonder zijn we niet, behalve misschien op één punt: we beschikken over een geweten. Mooier dan de slotzin van het boek kan ik het niet verwoorden. Recensie door professor Paul Verhaeghe.
‘Hervé Hasquin toont zich pessimist. Volgens hem zorgen onweerlegbare bewijzen en getuigenissen over de fouten van een gedroomd systeem ervoor dat overtuigde aanhangers weliswaar hun geloof erin verliezen, maar dat dit hen niet belet om dezelfde fouten te herhalen en gewoon over te stappen naar een andere utopie. Dat gebeurde met de linkse intelligentsia die in de jaren 60 na de Russische desillusie Cuba, China en zelfs het Cambodja van de Rode Khmer begon te verheerlijken.’ Recensie door Luckas Vander Taelen
