All in Boeken
In haar boek Donut economie schetst Raworth de contouren van een nieuwe economische theorie waarin ze de doelstelling van de economie herdefinieert, de economie plaatst in het grotere beeld van onze planeet en haar atmosfeer, kijkt naar de menselijke natuur, voor een systeemtheoretische benadering kiest om de complexe processen te kunnen doorgronden, zich richt op herverdeling en een regeneratieve economie en waarin ze eeuwige economische groei niet meer centraal stelt. Recensie door Enno Nuy.
Pol De Mont kreeg in 1880, op 23-jarige leeftijd, een eerste belangrijke erkenning als auteur. Hij dong toen mee naar de Vijfjaarlijkse Staatsprijs voor Gedichten en haalde het voor het werk In onze Vlaamsche Gewesten van Virginie Loveling. Het betekende zijn doorbraak. Tegelijkertijd kreeg hij als auteur met katholieke stempel vanuit de uitgebreide liberale vriendenkring van Loveling heel wat kritiek te verwerken. Net in die periode was de jonge De Mont in strijd met zichzelf en twijfelde hij aan het geloof. Recensie door Peter Laroy.
Hoe prikkelend kan een boektitel zijn. Volgens de gangbare mening sporen islam en Verlichting niet, sterker, ze kunnen volgens hardliners zelfs niet samengaan. Hoe dan ook, de moslimwereld heeft geen reformatie en Verlichting gekend, ook die waarheid blijft na lezing van het boek pal overeind. Wat de Britse Midden-Oostenkenner Christopher de Bellaigue eigenlijk bedoelt, wordt beter uitgedrukt in de ondertitel van zijn boek: De ontmoeting tussen de Oriënt en het Westen in de Moderne Tijd. Recensie door Leo de Haes.
Er was eens een Indisch technologiebedrijf, genaamd HCL Technologies. Dat deed het niet slecht, maar de concurrenten deden het toch een flink stuk beter. Toen kwam een nieuwe man aan het hoofd van het bedrijf, Vineet Nayar. Die voerde een aantal fundamentele wijzigingen door. En zie, vijf jaar later is de onderneming een van de best presterende geworden in haar sector. Aan illustere managementscholen wordt deze fundamentele ommekeer zelfs onderwezen aan toekomstige topmanagers. Recensie door Lieven Monserez.
In Over God fileert Vermeersch de God van het christendom op een manier die ook van andere goden niet veel overlaat. Op basis van rationeel principiële én naturalistische argumentatie blijkt het godsbeeld, dat zo velen op aarde koesteren, niet langer consistent. De teksten die als de basis dienen van het christendom – maar ook van andere godsdiensten – bevatten contradicties, maar ook verderfelijke inhumane oproepen. Deze teksten kunnen geen coherente fundering zijn voor humane waarden. Recensie door Claude Nijs.
Teveel van de 95 stellingen zijn eigenlijk vooroordelen, die moeten bewijzen dat humanisme geen eigen waarden heeft, ja zelfs de waarden leent van het christendom. Dat argument kennen we, maar ons lijkt het dat het christendom algemeen menselijke waarden, die al veel langer bestonden, tot de hare heeft gemaakt. Zo beweert de auteur ook dat de vrijzinnigen diep-christelijke feesten als Kerstmis en Pasen ontkerstend hebben en er een eigen, heidense versie van creëerden. Recensie door Erik Strieleman.
Enkele weken na de inval van de Duitsers vluchtte oma, Anna Verduyn, vanuit Antwerpen naar Nederland om van daaruit in Engeland te geraken. Zij belandde in Elisabethville, Birtley, een soort Belgische enclave waar zij als verpleegster met het helpen verzorgen van Britse gewonde soldaten meer dan behulpzaam was. Hierna trok zij naar het zwaar gebombardeerde Folkstone, werkte als poetsvrouw en keukenmeid in Wales. Door het oorlogsgeweld verzeilde ze in Frankrijk en nam er dienst bij het Belgische leger. Recensie door John Rijpens.
Dat we met zijn allen zwaar verslaafd zijn aan onze tablet of smartphone is zeker geen nieuws meer. Daarom heeft de auteur Hans Schnitzler verschillende testen met meer dan honderd studenten gedaan om uit te zoeken wat er gebeurt als men zich minstens een week afsluit van het elektronisch/digitaal gebeuren en terug gewoon, of eerder normaal rondloopt in de analoge wereld. Via vragenlijsten en diepte-interviews kon hij heel wat boeiende lessen trekken uit deze “onthoudingsoefening”. Recensie door Mark Bienstman.
Chai (achternaam) Ling (voornaam), geboren in 1966, was in 1989 één van de toonaangevende leiders van de studentenopstand tegen Deng Xiaoping. Na de onderdrukking door het leger, dook ze onder en vluchtte via Hongkong en Frankrijk naar de VSA. Daar werd ze met open armen ontvangen, studeerde ze in Princeton en Harvard, trouwde met een succesvol zakenman en werd er moeder van drie kinderen. Pas in 2011 schreef ze haar levensverhaal vanuit een christelijke inspiratie. Recensie door Jef Abbeel.
Joseph Pearce fileert de boekensector. Zowel uitgevers, redacteurs, schrijvers, recensenten, promotiemedewerkers, ‘journalisten’ van de rommelblaadjes maar ook van de zogenaamde ‘betere’ pers, en juryleden van literaire prijzen moeten het ontgelden. Uiteraard fictie, maar wie het boekenwereldje wat kent, beseft dat er heel wat waarheid in staat. Van uitgevers die uit zijn op snel winst maken, over schrijvers met hun nukken, tot recensenten die zichzelf beter wanen dan de auteur van het boek dat ze bespreken. Recensie door Dirk Verhofstadt.
‘De geschiedenis van de katharen is min of meer de geschiedenis van hun vervolging.’ Wie geen kippenvel van deze allereerste zin van het boek van Michel Roquebert (1928) krijgt heeft beslist een hart van steen. De Franse oud-journalist en historicus zwakt die onheilsboodschap evenwel onmiddellijk af. We moeten ons niet voorstellen, schrijft hij, dat de honderdjarige strijd er een van ononderbroken folteringen, brandstapels en levenslange opsluitingen was. Recensie door Joseph Pearce.
Het rechtspopulisme in Duitsland, en wellicht ook in de rest van Europa, is niet zomaar onder één noemer te vatten. Dit is meteen ook tegelijk de sterkte én zwakte van dit fenomeen. Ze spreken misschien veel mensen aan, maar ze gaan ten onder door onderlinge verdeeldheid. Typisch voor Duitsland wordt dit verhaal dan nog verder gecompliceerd door twee andere historische gebeurtenissen die minder spelen in andere Europese landen: enerzijds de al dan niet gelukte verwerking van het oorlogsverleden. Recensie door Mark Bienstman.
Waterdrinker geeft er blijk van het leven in de Sovjet Unie goed te kennen. Al was het maar omdat hij uiteindelijk met een Russische trouwde. Het diapositief van deze vertelling is de Russische revolutie van 1917, de opkomst en ondergang van Lenin en niet te vergeten het wrede lot dat de laatste tsaar en zijn familie wachtte. Voortdurend springt Waterdrinker heen en weer tussen 1919, de actualiteit van vandaag en de decennia die aan vandaag vooraf gingen. Met Lenin als de grootste misdadiger die de mensheid ooit gekend heeft. Recensie door Enno Nuy.
Wat deze biografie zo knap maakt is dat de auteur Mores reilen en zeilen inbedt in de tijdgeest, de maatschappij en het milieu waarin hij leefde. Ackroyd heeft ook een biografie van Londen geschreven en die kennis komt het boek zeer ten goede. Hij beschrijft op een geloofwaardige en aanstekelijke manier straten, gebouwen, kerken, rituelen, geplogenheden, vetes, intriges en culturele activiteiten waardoor je een samenleving (of beter de top ervan) voor je ogen ziet opdoemen. Recensie door Leo De Haes.
Over de opvattingen en verwachtingen van de Duitse bevolking voor en tijdens de oorlog schreef de Duitse historicus Nicholas Stargardt het indrukwekkende boek De Duitse oorlog met als ondertitel De Tweede Wereldoorlog door de ogen van burgers en soldaten. Nieuw is dat de auteur de militaire ontwikkelingen duidt aan de hand van brieven, dagboeken, kranten en ooggetuigenverslagen, zowel van soldaten als gewone burgers, van christenen als Joden, van overtuigde nazi’s als tegenstanders van het regime. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Nancy Reagan? Een kenau en een verwend nest, en o zo kieskeurig. Ronald, haar man, was dan weer een sympathieke knul. Sympathiek zijn ook de Obama’s, hoewel ze meer dan de Reagans op hun privacy zijn gesteld. Ook de Nixons waren vriendelijk, al gedroegen ze zich vaak formeel. Barbara Bush had een hart van goud. De ‘oude’ Bush was aardiger dan zijn zoon, George W. Bush. De Clintons? Ruziemakers die hun talrijke meningsverschillen royaal van scheldwoorden voorzagen. Recensie door Joseph Pearce.
De wetenschap is in wezen reductionistisch. Als de wetenschap het kind ontmoet, leidt dit onvermijdelijk tot karikaturen. Barbara Beatty, Emily D. Cahan en Julia Grant bundelden een collectie essays waarin de belangrijkste kindbeelden van het Amerika van de twintigste eeuw worden samengevat. Als de kinderen daaraan moeten beantwoorden resten hen aldus de auteurs nog slechts ‘flarden aan autonomie, misschien alleen maar omdat het kind in wezen onkenbaar is’. Recensie door Jelman Haaze.
Vele essays meanderen en van Ewijk neemt de tijd om zijn verhaal vorm te geven en ze zijn alle zonder uitzondering goed geschreven. En ofschoon de schrijver bij tijd en wijl cynisch dreigt te worden en sombert is hij toch altijd weer op zoek naar een uitweg uit die somberte. En hoewel hij constateert dat er weinig aanleiding is om al te vrolijk te worden van de menselijke soort ontgaat hem tegelijkertijd niet het individu, dat zo vaak wel degelijk aanleiding is tot vreugde, bewondering en liefde. Recensie door Enno Nuy.
In dit boek, dat volkomen terecht de Vredesprijs van de Duitse Boekhandel heeft ontvangen, wordt haarfijn, maar tevens uiterst leesbaar en klaar een analyse gemaakt van de steeds verder oprukkende onverdraagzaamheid en haatgevoelens tegenover “die anderen”. Vooreerst beschrijft de auteur hoe wij, vertrekkende vanuit positieve en warme begrippen als liefde, hoop en bezorgdheid heel gemakkelijk, en zonder dat zulks ons initieel plan was, de brug kunnen leggen naar onverdraagzaamheid en zelfs haat.
Ik heb het boek gelezen en kom aan het einde tot de conclusie dat ik niet veel wijzer ben geworden. Want juist als het erop aankomt dat de schrijver ons na de analyse uitlegt welk pad we zouden moeten bewandelen om ons doel te bereiken, laat hij het volledig afweten en verzandt hij in vage beelden waar niets concreets uit af te leiden valt. De analyse is in grote lijnen wel duidelijk. Abou Jahjah onderscheidt twee soorten radicalisering, een constructieve en een destructieve soort. Recensie door Enno Nuy.
