All tagged klimaatverandering
Groen liberalisme benadrukt de noodzaak van een nieuwe benadering in onze interactie met de natuur. Het sentiëntisme herinnert ons aan onze verantwoordelijkheden voor zowel directe als langetermijneffecten van onze handelingen. Bij het ontwikkelen van projecten zoals windmolenparken is het essentieel om zorgvuldig de voordelen af te wegen tegen de potentiële schade. Onze beslissingen moeten worden geleid door principes van vrijheid en rechtvaardigheid, rekening houdend met de rechten van alle betrokkenen.
Over populatiegroei redeneert Philipse als volgt: hoe meer mensen op aarde, hoe meer CO2 uitstoot en hoe meer en hoe sneller de aarde opwarmt, religie maakt dat mensen zich meer voortplanten, ergo, religie is een obstakel voor de oplossing van het klimaatprobleem. - Recensie door Floris van den Berg
“We zitten in een trein waarvan we weten dat deze de afgrond in zal rijden. We weten echter niet hoelang het traject nog is. Wetenschappers waarschuwen voor de afgrond. Greta Thunberg zit in de trein en spreekt mensen boos toe om hen te manen de trein tot stoppen te brengen. De trein gaat echter steeds sneller rijden. Er wordt geprotesteerd. Er worden mooie afspraken gemaakt. Er wordt gereageerd tegen de protesten. Maar de trein rijdt door. Naar de afgrond. How dare you!” - Floris van den Berg
Aan de Universiteit Utrecht leren duurzaamheidsonderzoekers in spé over computermodellen die klimaatscenario’s kunnen ‘berekenen’, over stakeholder analyses die verschillende en dikwijls tegenstrijdige behoeften in kaart kunnen brengen en over meetmethoden om een ecosysteem te monitoren. Ik ben één van die onderzoekers in wording, maar zelfs na ruim vijf jaar met mijn neus in de studieboeken te hebben gezeten, heb ik me nooit afgevraagd: ‘Wat is het juiste om te doen?’ – Thyrza Zoons
Klassieke groene denkers zien ‘ontgroeien’ als remedie tegen de klimaatverandering. Volgens Thomas Rotthier kan moderne technologie onze ecologische voetafdruk veel sneller doen krimpen. Digitale technologie, microbiële landbouw en schone energie zullen onze voetafdruk op de aarde veel lichter maken. De verspreiding van die technologieën vormt de snelste weg naar een leefbare en welvarende planeet.
Eva Meijer schrijft in dit essay vooral over de teloorgang van de natuur, die zich vooral kon voordoen omdat de mens zichzelf buiten die natuur plaatste en zichzelf nauwelijks meer in verbinding met de wereld om zich heen ervaart. Dieren en planten dienen ons slechts tot voedsel en vertegenwoordigen daarnaast nog iets wat we natuur noemen, die we kunnen bewonderen als we op vakantie of op safari gaan. Recensie door Enno Nuy.
We weten nu eindeloos veel meer over het klimaat en onze eigen impact daarop, de wetenschappelijke methode is ongelooflijk versneld, we kunnen en moeten nu wel plannen maken om de wereld bewoonbaar te houden, we begrijpen nu veel beter hoe ons eigen handelen een ecologische voetprint achterlaat, hoe we biodiversiteit vernietigen en toch, toch zijn we nauwelijks effectiever in onze reacties dan onze voorvaderen ten tijde van de kleine ijstijd! Recensie door Enno Nuy
De toekomst is begonnen. Nederland ziet er in 2030 anders uit: Arnon Grunberg heeft de Nobelprijs voor literatuur gewonnen, de Oranjes zijn afgezet, Nederland is een republiek, er is een narcistische autoritaire grote leider (‘de Nar’ genaamd) die verdacht veel op Baudet lijkt en Nederland staat deels onder water door een orkaan veroorzaakt door klimaatverandering, al wordt de omvang van de ramp door de media die door de staat gedomineerd worden, gebagatelliseerd. Recensie door Floris van den Berg.
De ideologische kennis waar Dirk Verhofstadt in zijn diverse boeken zo op hamert, is bij liberalen nog altijd niet aanbeland. Verhofstadt komt iedere keer weer op de proppen met de ecomodernistische optimisten die laten zien hoe geweldig het in de wereld gaat. Maar die verhalen zijn niet het volledige verhaal: het ecosysteem van planeet aarde staat op instorten en daar hebben die naïeve ecomodernistische überoptimisten geen oog voor.
Zo is het idee dat de aarde geen eindeloze draagkracht heeft een belangrijk uitgangspunt. Ecomodernisten lijken dat soms iets gemakkelijk weg te wuiven. De grenzen van die draagkracht kunnen worden opgerekt door technologische innovatie, maar het is logisch dat dit niet tot in het oneindige kan. De discussies tussen ecomodernisten en groenen zijn vaak verhit, zeker op sociale media. Maar een constructieve discussie tussen beide stromingen is broodnodig om vooruitgang te boeken in het klimaat-en milieudebat.
Bernice Notenboom schreef een schitterend maar helaas even zo verontrustend boek over de streek op aarde waar zij haar hart aan heeft verpand: de Noordpool, de enige plek op de wereld waar je tegelijkertijd in meerdere tijdzones kunt verblijven! Inmiddels zijn er meer mensen de ruimte in geschoten dan er ooit op de Noordpool zijn geweest. Belangstelling lijkt pas echt te ontstaan nu het poolijs smelt. Notenboom toont overtuigend aan hoezeer de ontwikkelingen op de Noordpool, zeg maar het gebied boven de 66ste breedtegraad, ons naar een niet meer te vermijden Armageddon voeren. Recensie door Enno Nuy
'België en Vlaanderen moeten eindelijk eens een onafhankelijk instituut oprichten voor toekomstverkenning, zoals in Nederland en Frankrijk. En dus een waarnaar geluisterd moet worden en dat thema's op de politieke agenda kan plaatsen.' Dat stelden Derrick Gosselin en Bruno Tindemans, de auteurs van Toekomstmakers en Thinking Futures in De Tijd. Dat instituut zou de impact van de klimaatverandering, de migratiestromen, de vergrijzing, de energietransitie, de waterschaarste en het gebrek aan zeldzame grondstoffen bestuderen.
In 2016 verscheen het boek Jan Terlouw. Jeugdboekenheld op het Binnenhof van de biograaf Joep Boerman. Die slaagde erin om aan de hand van gesprekken met Terlouw zelf, zijn familieleden, kennissen en partijgenoten, een goed beeld te scheppen van de staatsman en van de tijdsgeest waarin hij actief was als wetenschapper, jeugdromanschrijver en politicus. Boerman begint bij de Hongerwinter van 1944 en 1945, het laatste jaar van de oorlog, die veel indruk maakte op Jan Terlouw. Recensie door Dirk Verhofstadt.
