All tagged optimisme
Het klopt dat we de laatste tien jaar een wereldwijde erosie meemaken van liberaal democratische normen, van groeiende ongelijkheid en milieuschade, maar het liberalisme heeft in de voorbije 50 jaar wel de cultuuroorlog gewonnen. “Het liberalisme is onze poriën binnengedrongen om diepgaand en persoonlijk vorm te geven aan wie we zijn.” Het liberalisme als een manier van leven, nodigt je uit om erin te duiken. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Ik kan me vinden in de kernboodschap van het boek. We moeten aan de slag, we mogen niet bij de pakken blijven zitten, en hebben absoluut geen tijd om tijd te verliezen. Lange regeringsonderhandelingen die blijven plakken in socialistische symboliek of nationalistische romantiek kunnen we missen als kiespijn. De Croo heeft gelijk dat we moeten zoeken naar middelen om land en partij een versnelling hoger te laten schakelen. Recensie door Maarten De Bousser.
“Is er een mooiere leidraad voor jonge politici die nog niet aangestoken zijn door lethargie, doemdenken en pessimisme dan het optimisme van de vrijheid? Ik zie vandaag in de politiek geregeld mensen afhaken, meer dan vroeger. Nog jonge, beloftevolle politici die het geluk in andere oorden opzoeken. Dit is een verontrustende evolutie want het speelveld wordt daardoor opengelaten aan opportunisten en extremisten, waarvoor niets mogelijk is. Uiteindelijk verliest de politiek dan.” – Bert Cornelis
Optimism is a moral duty, zo hebben Jan Deschoolmeester en Thomas Rotthier goed begrepen. Dat illustreren ze rijkelijk in hun debuut “De wereld red je niet met minder.” In een kleine 300 pagina’s brengen de auteurs een pleidooi voor een technologisch-optimistisch vooruitgangsdenken inzake ecologische thema’s in de vorm van een toegankelijk overzicht van ecomodernistisch denken naar het brede publiek. Recensie door William L.E. Mostmans.
Ondanks dat we zo hartstochtelijk gelijkheid propageren blijven we tegelijkertijd vasthouden aan het idee van de natiestaat. Daarmee leggen we onder meer vast wie er wel en wie er niet bij hoort. En ook lijkt de mens een bijna onstilbare behoefte aan gesublimeerd geweld te kennen. Denk aan thrillers en games. Terwijl de beschaving onze tolerantie voor geweld steeds verder terug probeert te dringen, blijven de negatieve driften op een onbewust niveau maar door spoken. Recensie door Enno Nuy.
ik vind toch ook een interessante analyse bij Heijne. Heijne merkt op dat er door populisten en hun achterban flink wordt gescholden op de ‘elite’. Maar wie is die elite dan precies? Daarover schrijf Heijne: ‘”de elite” dreigt een vaag containerbegrip te worden voor alles wat je niet bevalt. […] Schelden op de bestuurlijke elite past in het straatje van populisten, die het wantrouwen tegen alles wat bedaagd en beredeneerd is aanjagen.’ Recensie door Floris Van Den Berg
Vraag aan 100 mensen of de extreme armoede in de wereld gedurende de laatste 20 jaar is gestegen of gedaald en een grote meerderheid antwoordt dat die is gestegen. De cijfers zijn nochtans spectaculair: volgens de Wereldbank is extreme armoede in de wereld (gedefinieerd als minder dan 2 dollar per dag gedurende de laatste twee decennia nooit zo snel gedaald in de wereldgeschiedenis. We zien de wereld dus met een sterk gekleurde bril waarin donkere tinten domineren.
Het lijkt zo gewoon om te leven in een samenleving waar individuen vrij zijn om te doen wat ze willen. In mei 1968 werd de samenleving bevrijd van de muffe deken van paternalistische betutteling. Uitzoomend en reflecterend op het menselijk samenleven door de eeuwen en millennia heen is een ding duidelijk: samenlevingen waarin de vrijheid van het individu om zelf zijn of haar leven te leiden zoals hem of haar dat goed dunkt, om zich te kleden hoe hij of zij wil, om om te gaan met wie z/hij maar wil zijn er niet eerder geweest.
Onlangs gingen de Nederlander Sid Lukkassen en de Vlaming Maarten Boudry met elkaar in debat over de toekomst van ons Avondland. Hieruit bleek een fundamenteel verschillende kijk op de huidige politieke, economische en maatschappelijke ontwikkelingen, een eerder pessimistische visie als een hedendaagse versie van Oswald Spenglers Ondergang van het Avondland enerzijds, en een eerder optimistische visie aansluitend op Karl Poppers geloof in de veerkracht van de liberale democratie en de open samenleving. Beide jonge intellectuelen besloten daarop om deze visies kritisch tegen het daglicht te houden. Het resultaat is geen klassiek woordenspel tussen links en rechts, maar een diepgaande filosofische analyse van de huidige tijdsgeest, een botsing tussen conservatisme en progressisme, een intellectueel debat op het scherp van de snee over het belang van tradities en de noodzaak tot verandering. Deel II.
George Monbiot probeert een aanzet te geven hoe we tot een nieuw, wervend verhaal kunnen komen. Kort samengevat komt zijn betoog hier op neer: we moeten de samenleving terug opbouwen van onderuit. Zo kunnen we de mensen terug het gevoel geven dat ze ergens bijhoren, dat hun inbreng er toe doet, dat als we samenwerken bepaalde geblokkeerde situaties wel degelijk kunnen worden aangepakt. Zo moeten we beginnen op lokaal niveau om de mensen rond één bepaald thema te mobiliseren. Recensie door Mark Bienstman.
Dat de wereld er in sneltrein op vooruitgaat lees je op elke bladzijde. Dat we er op geen uren zijn en dat niet alles peis en vree is, is al evenzeer waar. Maar dat de wereld erop achteruitgaat is allicht het grootste misverstand waar wij in het Westen mee kampen en waardoor we onterecht in fatalistisch denken vervallen. Rosling is opvallend mild voor degenen die ons dat negatief beeld opsolferen: journalisten, activisten en politici. Maar hij leert je er op een zeer simpele wijze beter over nadenken. Recensie door Jan W. De Waele
Dit boek brengt een optimistisch verhaal rond de toekomst van onze natuurlijke biotoop. Tegen de gangbare stelling in dat de mens als onderdeel van de natuur zelf vlijtig bezig is zijn eigen biotoop stuk te maken (door overdreven industrialisatie, ontbossing, industriële landbouw, water- en luchtvervuiling en dergelijke) wil de auteur Chris D. Thomas aantonen dat het allemaal niet zo’n vaart loopt. Integendeel zelfs, hij beweert dat dankzij de mens de biodiversiteit juist is toegenomen. Recensie door Mark Bienstman.
