All tagged Brussel
In zijn inmiddels vierde boek over de hoofdstad bezingt en bekritiseert Luckas Vander Taelen Brussel, de stad waarvan hij houdt. Soms leest zijn architectuurkritiek teveel als een echo van Prince Charles die met weinig nuance sprak over elke vorm van moderne architectuur maar even vaak slaat hij spijkers met koppen. Vander Taelen zou Vander Taelen niet zijn als hij de multiculturele problematiek van Brussel niet zou aankaarten.
Maar er is ook een subtielere manier om te winst te boeken. Als andere partijen een stukje van je programma, je discours of je framing overnemen, haal je ook een slag binnen. Door een bepaald discours dominant(er) te maken, verander je geleidelijk de politieke cultuur. De consensus over bepaalde thema's - bvb. migratie - verschuift. Deze ‘metapolitiek’, ironisch genoeg geïnspireerd door de cultuurmarxist Antonio Gramsci, vormt al dertig jaar de kernstrategie van het Vlaams Blok/Belang.
Dus zolang het autoverkeer in Brussel zich blijft gedragen als een onwettige bezetter van de openbare ruimte, moet het verzet even onredelijk en overdreven zijn, want dat is het enige wat nog indruk maakt. Daarom pleit ik voor slagbomen bij zebrapaden; in ruil zullen voetgangers af en toe treingeluiden maken. Daarom pleit ik voor airbags die afgaan als iemand achter het stuur zijn gsm opneemt, voor niet af te krabben stickers op ruiten van fout geparkeerde wagens met opschriften als ‘Mijn moeder vindt mij ook een eikel’. Voor afgescheiden fietspaden die tenminste met elkaar verbonden zijn.
Ze ligt in het hart van Brussel tussen de monumenten van het Jubelpark en de mastodonten van de Europese instellingen. Ik heb het over de Grote Moskee, waarvan de financiering, de taal en het didactische programma aan onze controle ontsnappen. Een salafistische imam houdt er toespraken die lijnrecht indruisen tegen onze wetten en Europese waarden, en probeert op die manier jongeren te indoctrineren. Nu en dan wordt er een nieuwsitem aan gewijd, daarna wordt alles weer bedolven onder het stof van de tijd.
Een roman over de EU, over wereldvreemde Europese ambtenaren? Je moet sterk in je schoenen staan om dat op het eerste gezicht doodsaaie onderwerp tot een leesbaar verhaal te maken. Maar de Oostenrijkse schrijver Robert Menasse doet het in De hoofdstad met verve, zwier en humor. Het heeft hem wel vijf jaar research gekost in Brussel. Het resultaat staat als een huis. Het boek ontving eind vorig jaar de Deutsche Buchpreis, zowat de belangrijkste onderscheiding voor Duitstalige fictie. Recensie door Leo de Haes.
Défi is de enige partij in dit land die de grenzen van het Brusselse Gewest en de taalgrens in vraag blijft stellen. In haar mythologie zijn de faciliteitengemeenten zowat het equivalent van de Palestijnse bezette gebieden, waarbij Vlaanderen als wreedaardige bezetter de rol van Israël speelt. Bij Défi is het niet toegelaten luidop iets anders te zeggen dan de officiële partijlijn: dat de Franstaligen in de Rand wensen toe te treden tot het Brusselse Gewest. Maar nu blijkt dat Franstaligen in de Rand liever in Vlaanderen wonen dan in Brussel.
Kopenhagen telt 600.000 inwoners en niet meer dan 55 gemeenteraadsleden voor de hele stad. Met andere woorden: één verkozene per pakweg 10.000 inwoners. Brussel daarentegen, met zijn 1.280.000 inwoners, heeft in totaal 685 gemeenteraadsleden, 89 afgevaardigden en acht ministers, wat neerkomt op één verkozene per 1.600 inwoners. Toch worden die inwoners allesbehalve als vips behandeld. Dan heb ik het niet eens over de talloze medewerkers en niveaus binnen de bestaande structuren.
Snel reageren zegt u? Zeker, maar proportioneel en liefst op een manier dat de plegers er iets uit leren. Er moet een duidelijk onderscheid gemaakt worden tussen harde kern-amokmakers en meelopers. En dat onderheid moet men zo snel mogelijk maken. Anders reageert men verkeerd. Het aandeel jongeren dat onverbeterlijk slecht is, maakt slechts een klein percentage uit van het aantal jongeren die over de schreef gaan. We zijn sneller geneigd dat te vergeten, omdat die kleine groep nu eenmaal meer aandacht krijgt dan de andere
Luckas Vander Taelen ontpopte zich tot een van de meest scherpe opiniemakers in ons land. In krantencolumns en televisieprogramma’s levert hij gefundeerde kritiek op de oude politieke cultuur, de schuldige medeplichtigheid van links over de negatieve impact van de islam, de kortzichtigheid op het vlak van mobiliteit, de mismeestering van ons leefmilieu, het gebrek aan ‘decency’ van burgemeesters en het ingewikkeld communautair kluwen dat zijn toppunt vindt in de Brusselse politiek. Recensie door Dirk Verhofstadt.
De eerste versie van deze klassieker verscheen in 1989 en werd positief onthaald. Intussen heeft de auteur het al vier keer herwerkt en is het telkens nog beter geworden. In 2011 verscheen zijn laatst aangevulde versie met een tekening van Gal op de voorkaft waarop Bart De Wever en Elio Di Rupo in een kluwen van draden verwikkeld zitten, met in het midden Manneke Pis die een serieuze straal omhoog spuit. Het lijkt wel Geert Van Istendael zelf die als Brusselaar zielsveel van zijn stad en zijn land houdt. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Het Belgisch labyrinth van Geert Van Istendael is intussen een klassieker in onze letteren. De eerste versie verscheen in 1989 en werd onmiddellijk positief onthaald. Intussen heeft de auteur het al vier keer grondig herwerkt en is het telkens nog beter geworden. In 2011 verscheen zijn laatste aangevulde versie met een tekening van Gal op de voorkaft waarop Bart De Wever en Elio Di Rupo in een kluwen van draden verwikkeld zitten, met in het midden Manneke Pis die een serieuze straal omhoog spuit. Recensie door Dirk Verhofstadt.
