Mijn grootmoeder verdient deze gemene natrap van de paus niet - Alana Herman

Paus Franciscus eindigde zijn bezoek aan België met de onverwachte mededeling dat hij van plan is de procedure om koning Boudewijn zalig te verklaren, op te starten. Hij noemde de gewezen koning “een moedige man” omdat hij weigerde om “een moorddadige wet” te ondertekenen en daarvoor ontslag nam.

 Als kleindochter van wijlen Lucienne Herman-Michielsens is dit voor mij een klap in het gezicht en een volstrekt onaanvaardbare, en afschuwelijke uitspraak. Mijn grootmoeder, die er als liberale senator samen met de socialistische senator Roger Lallemand in slaagde om op 6 november 1989 in de senaat en op 30 maart 1990 in de kamer met een ruime meerderheid de abortuswet te laten goedkeuren, wordt hier voorgesteld als iemand met bloed aan haar handen, als een moordenaar.

Ik kan deze uitspraak niet over mij heen laten gaan. Mijn grootmoeder was juist een zachtmoedige en warme vrouw, die dankzij haar initiatief een wettelijke, en democratisch goedgekeurde uitweg heeft geschonken aan het lijden van vele tienduizenden vrouwen. Vrouwen die deze keuze maakten omdat ze slachtoffer waren een verkrachting of incest, anderen omdat hun eigen leven in het gevaar zou komen. Nog anderen omdat ze in een instabiele relatie zaten en geen hulp moesten verwachten van hun partner of netwerk, omdat ze mentaal of fysiek niet in staat waren om een kind op te voeden, vanwege financiële redenen of omdat ze er gewoon niet klaar voor waren.

Om welke reden dan ook, geen enkele vrouw ondergaat deze ingreep ondoordacht, allen hebben ze het recht om in alle veiligheid deze keuze te maken. Het is dankzij deze wet werden vrouwen niet langer gedwongen op zoek te gaan naar gevaarlijke methodes om de zwangerschap af te breken of een financieel dure ingreep te moeten ondergaan in het buitenland.

Mijn grootmoeder verdient deze gemene natrap van de paus niet en ik zal dat, als ik daar de kans toe krijg, hem ook recht in het gezicht zeggen. En dat hij de dokters die een abortusingreep doen ‘huurmoordenaars’ durft te noemen, getuigt dat hij geen enkel besef heeft van het drama waar veel vrouwen voor staan.

Dat Boudewijn ontslag genomen zou hebben, klopt evenmin. De toenmalige Belgische regering heeft hem via een ‘miraculeuze’ regeling ‘tijdelijk in de onmogelijkheid om te regeren’ geplaatst. Dat hij aan deze truc zijn goedkeuring verleende, en na 24 uur opnieuw zijn functie als staatshoofd opnam, getuigt niet van moed, maar van hypocrisie en opportunisme. Mocht hij een echte stap opzij gedaan hebben, omdat zijn geweten het verhinderde om zijn job te doen, dan zou men kunnen spreken van moed In dit geval niet. Met zijn weigering als staatshoofd om deze wet te ondertekenen toonde Boudewijn ook aan hoe weinig achting hij had voor onze parlementaire democratie. Dat de kerk hem toch zalig wil verklaren en ergens een mirakel uit de lucht zal toveren, interesseert mij verder niet, ze doet maar.

Maar iedereen mag weten dat ik fier ben op wat mijn grootmoeder voor veel vrouwen in ons land gedaan heeft.

Alana Herman

De auteur is kleindochter van Lucienne Herman-Michielsens