Duitsland gedraagt zich steeds merkwaardiger in het Israëldebat - Enno Nuy
In 1908 pleegden de Duitsers als kolonisten genocide in Namibië toen zij tussen de 35.000 en de 100.000 leden van de Herero- en Nama-stam ombrachten in concentratiekampen. Deze moordpartij was de eerste door de VN als genocide aangemerkte misdaad in de twintigste eeuw. Pas in 2021 erkende Duitsland in politieke en morele zin genocide gepleegd te hebben, maar niet in juridisch opzicht. Daarmee ontliep het land de verplichting tot herstelbetalingen.
Bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag loopt momenteel een door Zuid-Afrika aangespannen zaak tegen Israël dat door de Afrikanen wordt beschuldigd van genocide. De Duitsers hebben nu aangeboden Israël terzijde te staan en, zo lezen we in de NRC van vandaag, zij noemen de beschuldigingen aan het adres van Israël "politieke instrumentalisering" van de genocide-conventie van de VN.
De alom (en zeker door mij) gerespecteerde Noam Chomsky is van mening dat Israël geen apartheidsstaat kan worden genoemd terwijl de misdaden die het land in Gaza begaat volgens hem vele malen erger zijn dan enkel apartheid. Ook het woord genocide wil hij niet meer gebruiken omdat die term ernstig onderhevig is aan inflatie. Tja, nauwkeurige definities zijn schier onmogelijk. Toch is het zinvol na te gaan of een staat zich aan zulke ernstige wangedragingen schuldig maakt dat kwalificaties als 'genocide' en 'apartheidsstaat' daarop van toepassing kunnen worden verklaard. Niet dat het in de praktijk zo heel veel uitmaakt, Israël heeft onmiddellijk na de beschuldigingen aangekondigd verder te gaan waarmee het land bezig is: het volledig platgooien van Gaza en het eindeloos bombarderen van gebouwen en locaties aldaar, ongeacht het aantal burgerdoden. Dat noemt Israël allemaal 'zelfverdediging'.
Dat is mijn grootste bezwaar tegen de discussie die nu zo hevig wordt gevoerd: 'genocide' is onderhevig aan inflatie, maar 'zelfverdediging' kennelijk niet in het minst. En dat is opmerkelijk en vooral zorgwekkend. En nog erger is de massale internationale steun die Israël voor dit mensonterende beleid krijgt. In de eerste plaats van de Duitsers die in hun haast alles van Israël te accepteren als een soort compensatiedwang voor de Holocaust tot geen enkel kritisch onderscheid meer in staat lijken te zijn. Ik heb de Duitsers altijd bewonderd om hun Vergangenheitsbewältigung, maar het lijkt erop dat ze daar nog lang niet klaar mee zijn. Nu beschuldigen zij de anderen van politieke instrumentalisering van de genocideconventie, maar daarbij zijn de Duitsers volkomen blind voor de politieke instrumentalisering van de Holocaust door de Israëliërs. Wij leven in een verwarrende wereld.
En voor alle duidelijkheid wil ik hier een lans breken voor de Palestijnse journaliste Rajaa Natour die in een indrukwekkend artikel in de NRC van 13 januari schreef: "En niet alleen 7 oktober heeft me jullie (Israëlische) doden laten zien en me hun eeuwige verlies na aan het hart gebracht, het was en is nog altijd een bewuste ethische, morele en politieke keuze. Die keuze mag niet afhangen van de mate van wreedheid van een bepaalde gebeurtenis en ook niet van het overheersende Palestijnse verhaal dat zijn kompas kwijt is, of van de uitspraken van moreel failliete Palestijnse politici. Het is een doelbewuste, krachtige daad, omdat die de waakhond van de 'moraal' boven het soms verblindende nationalisme plaatst." De titel van haar artikel luidt: Laat me iets bekennen. Palestijnen doden ook.
Enno Nuy
De auteur is ondernemer en recensent
