“Nightmare is (almost) over!”
Met Joe Biden en Kamala Harris als president elect en vicepresident elect van de Verenigde Staten komt er een einde aan een zwarte bladzijde in de Amerikaanse geschiedenis.
Vier jaar lang gleed het land, onder impuls van president Trump, af in een spiraal van haat, brutaliteit, agressiviteit en complete verdeeldheid. De VS was niet langer het baken van de vrijheid, gelijkheid en solidariteit, maar van racisme, egocentrisme en isolationisme gebundeld in die ene afgrijselijke slogan “Make America Great Again”, waarbij de rest van de wereld mocht stikken. Vandaar de terugtrekking door Trump van zijn land uit het klimaatakkoord van Parijs, uit het kernwapenverdrag met Rusland uit 1987 en uit de Wereldgezondheidsorganisatie. Eigen volk eerst, zo klonk het waarbij hij een reeks protectionistische maatregelen nam om de eigen industrie te verdedigen, waarbij hij een muur met Mexico liet bouwen om migratie te weren (en daarbij zelfs minderjarigen liet opsluiten in kampen, gescheiden van hun ouders), en climate change omschreef als een hoax en een mythe.
Trump ondermijnde ook de democratische fundamenten van het land door de kritische media te omschrijven als vijanden van het volk, door voortdurend fake news te verspreiden, door de rechterlijke macht uit te schelden en proberen naar zijn hand te zetten, in het bijzonder het Hooggerechtshof, en door de manier waarop hij de tellingen van de stemmen wilde stilleggen. Maar ook door zijn weigering om alle vormen van racisme en discriminatie te veroordelen, door de doodslag op de zwarte George Floyd te bagatelliseren, door Black Lives Matter te criminaliseren, en door zijn extreemrechtse, vaak bewapende aanhangers – de White Identity Movement met de Proud Boys, Lily-white, Red Ice, White Supremacy, Turning Point USA, American Renaissance – aan te moedigen in hun verzet tegen alles wat in zijn ogen links is.
Nog erger was Trumps ronduit misdadige houding tijdens de corona-epidemie. In plaats van als president de leiding te nemen in de strijd tegen het virus sloeg hij de weg in van een ordinaire populist die het probleem ontkende. Hij legde zowat alle wetenschappelijke feiten naast zich neer, tweette dat de artsen liegen over het aantal coronadoden (omdat ze meer geld zouden krijgen als iemand overlijdt aan het virus), bagatelliseerde de belangrijke volksgezondheidsregels, gaf zelf de meest absurde adviezen zoals het drinken van bleekwater, dumpte zijn alom gerespecteerde topviroloog Anthony Fauci, zei in september dat een maand later een vaccin ter beschikking zou zijn (wat onjuist bleek), en verklaarde net voor election day dat de pandemie vrijwel voorbij was. Intussen vielen er in de VS al een kwart miljoen doden en stijgt het aantal coronabesmettingen dagelijks met meer dan 100.000. De president liet en laat hen in de steek. Het enige waar hij mee bezig is, is via valse beschuldigingen proberen de overwinning van de Democraten terug te draaien.
Dat er een wereldwijde opluchting over de verkiezingsuitslag bestaat, blijkt uit de talloze straatfeesten die na het bekendmaken van de uitslag spontaan losbarstten, maar ook uit de vele reacties op sociale media over de hele wereld. De eerste toespraken van de president elect en vicepresident elect wijzen duidelijk op een grondige koersverandering, niet alleen inhoudelijk, maar ook qua stijl. In een tweet vatte schrijfster Ann De Craemer de overwinning van de Democraten uitstekend samen: “It isn’t just a victory of Biden. It’s a victory of style over brutality. Of reason over stupidity. Of equality over racism.” De belangrijkste boodschap is dat Biden en Harris de Amerikanen willen verenigen, zich boven de partijen willen stellen en opnieuw toenadering willen met de rest van de wereld. Door opnieuw het klimaatakkoord van Parijs te aanvaarden en weer aan te sluiten bij de WHO. Door de banden met de Europese landen opnieuw aan te sterken. Door op te komen voor de belangen van zowel de Amerikanen als van de belangen van de rest van de wereld.
De verkiezing van Biden en Harris zal ook een impact hebben op de Europese en Belgische politiek. Ik ben ervan overtuigd dat ook hier steeds meer mensen afkeer krijgen van sommige politici van Vlaams Belang en N-VA, die polariseren en mensen verdelen. Ook hier bestaat een zucht naar meer redelijkheid, menselijkheid, wederzijds respect en solidariteit. Ook hier groeit de afkeer voor politici die ons land willen vernietigen door het te willen splitsen en mensen tegen elkaar op te zetten. Ook hier beseft men dat onze samenleving meer gediend is met partijen die niet langer kibbelen en ruzie maken. De nieuwe regering geeft blijk van daadkracht, sereniteit en eensgezindheid. Ze neemt moeilijke maar noodzakelijke maatregelen. De ministers steunen elkaar en communiceren op een duidelijke en vlotte manier. De resultaten, zoals het neerslaan van de tweede coronagolf, een versterking van de zorgsector en een economische heropstanding, zullen volgen en de bevolking zal dit finaal ook belonen.
Dirk Verhofstadt
Kernlid van Liberales
