Burgerlijke ongehoorzaamheid onze verdomde plicht - Sara De Mulder

Ze kocht een horloge via tweedehands.be. De verkoper vroeg haar twee cent over te schrijven zodat hij kon verifiëren dat ze geen valse klant was. Ze deed wat haar gevraagd werd en stortte twee cent op de rekening. Door die overschrijving kond de malafide verkoper haar account live hacken en haalden ze 250 euro van haar rekening.

Ze diende klacht in bij de politie. De agente van dienst noteerde haar klacht maar vertelde er onmiddellijk, een tikkeltje meewarig bij dat ze haar geld nooit zou weerzien want dat ze onder de 1000 euro zelfs niet beginnen met uitzoeken waar het geld naartoe is en wie het gedaan heeft. De jonge vrouw staat op technische werkloosheid omwille van de nieuwe corona-lockdown. Voor vele lezers is 250 euro wellicht een klein bedrag. Voor vele burgers in België is het een vijfde van hun maandloon.

Dat hackers er malafide praktijken op nahouden en alsmaar creatiever en driester worden in hun pogingen geld te stelen is gekend. Men hoeft al lang niet meer je gsm, tablet of laptop te stelen. Deze cybercrime gebeurt vanuit de sofa.

Wat mij in dit verhaal tegen de borst stoot is de flagrante schending van de rechten van deze jonge vrouw, op gerechtigheid, het correct opvolgen en oplossen van deze misdaad tegen haar persoon en het totale gebrek aan opvolging door het justitiële apparaat.

Enkel mensen die meer dan duizend euro kwijt raken hebben in onze samenleving blijkbaar recht op politionele en justitiële opvolging, dat ondanks het feit dat deze minder gegoede burger via haar belastingafdracht evengoed bijdraagt aan het in stand houden van het politie- en rechterlijke apparaat waar ze nu onverrichterzake beroep op tracht te doen.

Ik adviseerde haar klacht in te dienen, omdat dit een duidelijk geval is van discriminatie en klassenjustitie maar dan op een nog walgelijker niveau dan de miljarden belastingontwijking waar ons land jaarlijks het slachtoffer van is. Iets wat het gebrek aan middelen voor justitie en politie overigens meteen zou oplossen maar om dit aan te pakken ontbreekt om onverklaarbare reden de politiek wil.

Er is een parabel in de Bijbel die mij door het hoofd schiet. Jezus staat met zijn leerlingen in de tempel en één voor één komen mensen naar voor om een afdracht te geven. Een rijke koopman geeft een zakje dukaten, een andere begoede geeft een handvol gouden munten en een arme vrouw geeft slechts een simpele munt van weinig waarde. Jezus vraagt aan zijn leerlingen wie het meeste heeft gegeven en wie het verdiend om in het Hemelse koninkrijk te worden toegelaten. De leerlingen duidden de rijke koopman aan met zijn geldbuidel, maar Jezus wijst hen terecht. Hij stelt dat de arme vrouw meer heeft gegeven dan haar rijke tegenhangers samen, omdat ze het laatste heeft gegeven van wat ze had.

Onze samenleving is in Bijbelse termen veranderd in een hel op aarde. Enkel de rijke koopman verdient volgens onze samenleving het paradijs. Enkel zijn noden erkend, zijn gebrekkige bijdrage door de vingers gezien en zijn hulpvraag gehoord. Noden die beduidend kleiner zijn dan deze van de vrouw die op technische werkloosheid staat en 250 euro ziet verdwijnen van haar rekening. Blijkbaar kost het onze samenleving teveel om voor 250 euro een pc aan te zetten, te tracken op wiens bankrekening dit bedrag nu staat en wie er nu op de rug van deze vrouw een klein beetje rijker is geworden.

Ik ben geen godsvruchtig mens, ik walg van religie en religieus fanatisme. Goedheid zit in de mens niet in God. Moreel handelen vereist geen goddelijke richtlijnen of een religieus kompas, het vergt een rechtvaardige inborst, empathie en het lef, de wil, de intrinsieke motivatie om voor elke mens gerechtigheid te bekomen, ook al gaat het “maar” om 250 euro.

Ik ben zo’n mens. Ik vecht voor anderen, voor gerechtigheid en schop daarmee voortdurend tegen de schenen van diegene die er zich makkelijk vanaf willen maken maar ik ben niet alleen en naarmate het aantal slachtoffers groeit, groeit het verzet tegen corruptie, tegen onrechtvaardigheid, tegen het ongestrafte misbruik van mensen die al amper een nagel hebben om hun gat te krabben.

Justitie is geen privilege, geen privé-wet enkel van toepassing op mensen met duizend euro of meer, gerechtigheid is er voor iedereen of ze is niet. In een liberale democratie die naam waardig is niet je inkomen maar de misdaad die je onderging de basis om geholpen te worden.

Wanneer er dan werkelijk geld tekort blijkt te zijn om ook voor arme burgers in dit land een onderzoek te starten, schaf dan zes van de zeven regeringen af die dit land ondertussen telt en herschool deze mensen tot politieagenten, rechters en hulpverleners. Het zal een weldaad zijn voor een land dat verzuipt in politieke beslissers en in het gebrek aan terdege opgeleide dienstverleners. Waarbij, o ironie, de eersten de middelen wegzuigen bij diegene die de beslissingen behoren uit te voeren.

Ondertussen blijven twee vragen onbeantwoord door mijn hoofd spoken. Wie gaf de opdracht om deze richtlijn in te voeren en waarom zijn er nog steeds mensen ter beschikking die dit soort richtlijnen gewoon opvolgen. Burgerlijke ongehoorzaamheid het is niet langer een recht, het is ondertussen onze verdomde plicht.

Sara De Mulder is antropologe, kernlid van Liberales en Group Lucienne, bestuurslid bij Liberas