Make Belgium Great Again – Bert Cornelis
De uitgesproken negatieve houding van de Amerikaanse president Donald Trump tegenover de Europese Unie heeft bij de Europese landen heel wat in beweging gezet. Plots is de behoefte gegroeid aan een eigen defensiestrategie, economische onafhankelijkheid en bescherming van de veiligheid. Men kan de Amerikaanse president, na het groteske schouwspel tussen hem en de Oekraïense president Zelensky in het Witte Huis, veel verwijten, maar de geschiedschrijving zal later moeten toegeven dat de wispelturige VS-president dé trigger is geweest om werk te maken van een sterker Europa.
Geen Europese boekhouders
De Franse president Macron en de Britse premier Starmer werpen zich nu op als de nieuwe Europese leiders. Zij springen in het gapende gat van het jarenlange gebrek aan leiderschap in de EU. De voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen verdwijnt in de schaduw van de leiders van de twee atoommachten in Europa en beperkt zich tot wat geneuzel met technische discussies over de vraag of de defensie-uitgaven nu al dan niet buiten de begroting moeten gehouden worden.
Dit doet veel vragen rijzen over de staatsvorm van het toekomstige Europa. Zal men in de uitbouw van Europa verder de weg volgen van een Federatie Europa waarbij zo veel mogelijk de landsgrenzen vervagen of zal het eerder gaan richting een confederatie van verschillende landen die op tal van vlakken, zoals defensie, nauw blijven samenwerken? De richting zal in de eerste plaats bepaald worden door de houding van Frankrijk en Groot-Brittannië. Willen zij afstand doen van hun wapens ten voordele van de Federatie Europa? De kans is bijster klein. Macron is terughoudend en Starmer zoekt andere allianties, bijvoorbeeld met Canada, lid van het Britse Gemenebest. We verwachten veel van onze Oosterburen, de Duitsers, die al duidelijk maakten dat ze meer willen investeren in defensie en hun economie een boost willen geven.
Niet meer belangrijk genoeg
En waar zit België in dit verhaal? België is na de Tweede Wereldoorlog het centrum geworden van Europa. De Europese Unie vindt zijn wortels in de oprichting van de Benelux als voorloper van een bredere Europese samenwerking. België was stichtend lid van de NAVO en speelde een belangrijke rol in de Verenigde Naties. Brussel werd de zetel van talrijke internationale organisaties, zoals de NAVO, en is dus nog altijd van strategisch belang in de wereldpolitiek.
Maar dit staat in schril contrast met de bescheiden rol die ons land op dit ogenblik speelt in de ontwikkelingen rond de oorlog in Oekraïne. De militaire Belgische steun aan dit land bleef eerder beperkt tot wat leveringen van lichte bewapening, munitie en voertuigen. Het Belgische leger is niet in staat tot meer. Een deel van de steun komt uit de bevroren Russische tegoeden maar of dit veel gaat opleveren, is maar de vraag.
Premier Bart De Wever (N-VA) en zijn partijgenoot, de minister van Defensie, Theo Francken, zijn onbekende nieuwkomers in de Europese arena. Zij moeten natuurlijk nog groeien in hun job, maar op dit ogenblik verbleken zij bij de slagkracht en de invloed van hun voorgangers, zoals Paul-Henri Spaak, één van de vaders van Europa, “Mister Europe” Leo Tindemans, de Europese commissarissen Willy De Clercq en Karel Van Miert, of Guy Verhofstadt en Herman Van Rompuy. België zat niet mee aan tafel op de top in Londen waar Europese leiders het plan bespraken om mee een einde te maken aan de oorlog in Oekraïne.
De verklaring is eenvoudig: ons land is niet meer belangrijk genoeg om te wegen op het internationale toneel en is op het vlak van defensie en veiligheid een zwak broertje geworden. Dit is bijzonder pijnlijk. De nieuwe minister van Buitenlandse Zaken Maxime Prévot (Les Engagés) weegt niet zwaar genoeg en is totaal afwezig in het diplomatieke internationale debat. Ons internationaal gewicht is compleet in rook opgegaan. En dat strookt niet met de geschiedenis van sterke en gedegen Belgische diplomaten met een uitgebreid internationaal netwerk. Premier De Wever mag af en toe eens met een bevriende Europese leider bellen of krijgt achteraf, na de feiten, een briefing. Dat België hiermee een historische traditie heeft verkwanseld, is ronduit beschamend.
Binnenkort viert ons land zijn 200ste verjaardag. Misschien is het tijd voor een operatie “Make Belgium great again”! Wat denkt u dààr van, premier De Wever?
Bert Cornelis
De auteur is hoofdredacteur van Het Volksbelang, het tijdschrift van het Liberaal Vlaams Verbond
