Na elke vreselijke aanslag in Europa , wordt steeds emotioneel gezegd datwe gewoon verder moeten leven zoals we dat gewoon zijn, omdat we anders in de kaarten van de terroristen spelen. Ook na de aanslagen van Manchester en Londen bleven sommigen dat zeggen. Maar er is een limiet op dat soort oproepen, want er komt een moment dat dit begint te lijken op wegkijken. Als er steeds bloediger aanslagen worden gepleegd in het hart van onze steden, zullen we het van die roekeloze tegenstander niet halen door steeds weer te herhalen dat we gewoon verder doen met onze manier van leven.
Ik denk dat het hoog tijd is om de toestand bij zijn naam te noemen: we zijn in een staat van oorlog. Natuurlijk niet een oorlog zoals we die vroeger kenden, de ene natiestaat tegen de andere. Maar helaas wel een echte oorlog, want hoe moet je dit anders noemen als moordenaars kinderen vermoorden met splinterbommen en met messen onze geliefden de keel oversnijden? Hoeveel erger moet het nog worden?
Het gaat hier om een goeie ouwe godsdienstoorlog, zoveel zou toch wel duidelijk moeten zijn, zeker nu in Londen de terroristen tijdens hun moorden met fierheid vertelden dat ze dit deden voor Allah. Dit ontkennen door te zeggen dat de Islam van deze wrede lafaards de echte Islam niet is, heeft ons al veel tijd doen verliezen.
Dat betekent vooral niet dat de Islam de oorzaak is van al dit kwaad. Wel dat de godsdienst gekaapt is door bijzonder gevaarlijke lui, die geen scrupules hebben om mensen in de naam van dit geloof te vermoorden. We moeten samen met deislamitische gemeenschap nadenken over adequate middelen om die krankzinnige geloofsgenoten voorgoed uit te sluiten. Er zijn in het verleden al duidelijke verklaringen geweest vanuit de moslimwereldtegen het fundamentalisme. Er zijn zelfs al een boel fatwa's die moorden in naam van het geloof veroordelen. Maar het blijft merkwaardig dat massale moslimbetogingen er wel komen omwille van als beledigend voor het geloof ervaren boeken of tekeningen, maar niet tegen moordpartijen die ongeveer elke dag gebeuren in de naam van de islam.
Misschien moeten alle islamitische autoriteiten op een vooraf afgesproken symbolisch moment een wereldwijde veroordeling uitspreken waarin ze stellen dat terroristen zich geen moslim meer mogen noemen... En dat er voorgoed afstand wordt genomen van begrippen als martelaar of jihad; dat die voorgoed ontdaan worden van elke positieve bijklank omdat ze toch iets met het ware geloof te maken zouden hebben? En kunnen alle imams dan ook meteen uitleggen dat er in de hemel geen 72 maagden wachten op martelaren, omdat dit dwaze verhaaltje berust op een vertaalfout? In de oorspronkelijk tekst stond dat wie sterft voor zijn geloof (en dat betekent niet dat je daarvoor moet moorden) op 72 druiven mag rekenen bij aankomst in het hiernamaals. Het onderuit halen van dat soort mythes is niet onbelangrijk : veel moslim jongeren geloven er maar al te graag in.
Er zal terecht geopperd worden dat geradicaliseerden zo overtuigd zijn van hun eigen fanatiek gelijk dat ze weinig oor zullen hebben voor dergelijke oproepen. Maar op een moment dat er steeds vijandigheid bestaat tegen de islam zou het alvast het imago van die godsdienst deugd doen als die ondubbelzinnig afstand zou nemen van elke fundamentalistische verleiding. En durven toegeven dat er de laatste decennia een kwalijke evolutie is geweest in de richting van een steeds rigidere religie. Hoofddoek en boerka, halal, verzet tegen verdoofd slachten, verheerlijking van de sharia : daarmee leek de islam een bewust isolement op te zoeken, waarbij de wereld verdeeld werd tussen moslims en niet-gelovigen. De impact van een geloof dat steeds zuiverder wil zijn, is de ideale voedingsbodem voor integristen.
De gematigde krachten van de islam moeten zich daar met alle kracht tegen verzetten en er naar streven de beleving van hun godsdienst binnen de maatschappij te laten gebeuren, niet er buiten. Dat is de enige weg uit deze steeds gevaarlijker wordende toestand : dat alle moslims zonder dubbelzinnigheid stellen dat ze hun godsdienst willen integreren en aanpassen aan de wereld rondom hen. En evolueren naar een persoonlijke religieuze beleving en dat de Koran niet langer alleen letterlijk mag worden geïnterpreteerd. Een Concilie voor een moderne, liberale Islam, als het ware, zoals de katholieken zich in de zestiger jaren moderniseerden. Dat is geen wondermiddel tegen radicalisering, maar niets doen lijkt me vele keren gevaarlijker.
Luckas Vander Taelen
Dit opiniestuk verscheen in De Tijd van 6 juni 2017
