Een ode aan meloenen (en sinaasappels en radijzen) - Katrin Kerkhofs

Een recente foto in bikini en getuigenis van Katrin Kerkhofs over de borstverkleining die ze als jonge vrouw onderging, riep heel wat reacties op. In de eerste plaats van vrouwen in hetzelfde schuitje, die een operatie overwegen, niet durven uitvoeren of uitstellen uit angst voor commentaar en aanverwanten. Medische problemen die specifiek gelinkt zijn aan een vrouwenlichaam zijn immers nog steeds onderwerp van schaamte aan de ene kant en ridiculisering/seksualisering aan de andere kant. De twee hangen wellicht samen. De schunnige, ongepaste commentaren bleven dan ook niet uit. Het is op die bemerkingen dat Katrin Kerkhofs reageerde met een post op instragram waarin ze life commentaar geeft op diverse platvloerse berichten maar ook waar ze ook een tekst post over hoe het nu precies voelt om met iets opgezadeld te worden dat puur genetisch bepaald wordt maar toch een immense maatschappelijke weerklank heeft. Want nog steeds is het vrouwelijk fenotype van haar genetische blauwdruk een gretige voedingsbodem voor bodyshaming met alle gevolgen van dien.

Ik realiseerde me door het lezen van de diverse haatcomments dat ik in een fase van mijn leven ben dat ik er uitbundig mee moet lachen, het brutaal bodyshamen van Jan Met De Pet bedoel ik dan. Ik weet niet of dat zo blijft en er zal altijd wel iets pijn doen, maar het voelt ongelofelijk bevrijdend dat de woorden “dikke tetten” mij niet meer raken. Sterker nog, ik voel er een soort van liefkozende affiniteit mee.
Ik herinner me echter nog haarscherp de schaamte en onzekerheid die ik voelde als puber, toen diezelfde woorden als stempel op mij kleefden.

Door het puur toeval dat “genetica” heet ben ik in 1 zomer tijd van een A cup naar een D cup gegaan, je kan dus zeggen dat mijn eerste schooldag in het 3de middelbaar niet echt onopgemerkt voorbij ging. Dat klasgenootjes achter je rug roddelen is iets dat verschrikkelijk voelt op zo’n moment, alsof je hele wereld in elkaar stort (geloof me, dat is niet zo). Helaas is dat ook iets dat bij opgroeien hoort, iedereen daar moet immers nog volwassen worden, it’s part of the (very stupid) proces. Wat echter geen deel van dat proces hoort uit te maken is het seksualiseren dat ermee gepaard gaat in de maatschappij. Plotsklaps ben je geen kind meer, maar een vrouw, en zo word je vanaf dan ook beoordeeld.

Ik herinner me nog goed het groepje mannen dat elkaar al lachend begon aan te stoten en de goorste dingen riepen toen ik, al half beschaamd door de veranderingen van mijn lichaam, in mijn nieuwe topje met “spaghettibandjes” voorbijliep op de zeedijk. Ik voel nog steeds de paniek die toen in mij raasde, ik was een regelrechte bakvis en had nog niet eens met een jongen gekust. Mijn mama, die op dat moment achter mij liep, is de heldin van mijn herinnering toen ze naar die mannen toeging om ze uit te kafferen; “Schamen jullie je niet? Het kon je dochter zijn!”. Zo heb ik meer dan genoeg verhalen om een hele avond rond het kampvuur mee te vullen, maar dat is voor een andere keer!

Het punt is dat ik er heus niet altijd aan herinnerd moest worden dat ik “dikke tieten” had, mijn rug gaf dat al wel aan. Ik groeide daarna ook nog en zo’n lichaamsdelen hebben spijtig genoeg de neiging om samen met jou verder uit te zetten. De vakantie in Spanje met vriendinnen die allemaal in hun hippe bikini’s rondhuppelden, terwijl ik in de speciaalzaak 1 bomma exemplaar had gevonden en me de hele tijd moest verhullen in talloze topjes en losse kleedjes, was dé druppel. Nee, niet de rugpijn, op die leeftijd heb je belangrijkere prioriteiten.

Met een cup dubbel E op een smal meisjeslichaam heb ik op mijn negentiende een borstverkleining laten uitvoeren. Dat zorgde toen natuurlijk weer voor heel wat achterklap, maar ik ben er tot op de dag van vandaag enorm blij mee. Hiermee wil ik vooral niet zeggen dat dit voor iedereen de oplossing is, maar voor mij was het zowat onhoudbaar geworden om het niet te doen. Ik heb daar nooit veel met mensen buiten mijn kring over gepraat, dat leek toch maar weer iets om je over te schamen. Borsten zitten namelijk altijd ingebed in een seksuele sfeer, en wat als mensen je beschadigd zouden vinden, of niet meer aantrekkelijk? Wat een gedoe toch he, voor 2 dingen waar je in de eerste plaats niet voor hebt gekozen, maar de hele wereld je toch op beoordeelt.

De chirurg die me toen behandelde moest lachen toen ik heel overtuigd zei dat ik een A cup wou. Hij werkte niet zo, het moest vooral in proportie zijn, omdat het heel raar zou zijn als ik nu opeens kleine borsten zou hebben. Daar ben ik hem achteraf heel dankbaar voor. Mijn “dikke tetten” behoren inderdaad tot mijn identiteit en ik heb geleerd om er trots op te zijn. Ik schaam me ook niet meer voor mijn operatie, die littekens zijn nu deel van mij. Er is niets mis met je mooi te voelen door je borsten, welke grootte ook en ze soms te willen showen. Het is vooral ook echt niet onze verantwoordelijkheid hoe andere mensen daarop reageren, iedereen staat in voor zijn eigen gedrag.

Ik wil deze ervaring delen omdat ik denk dat mijn jongere ‘ik’ er iets aan gehad zou hebben om die ervaring toen te horen van iemand anders, omdat ik al vaak berichtjes heb gekregen van meisjes net als ik vroeger. Als je dit leest en je zit met een gelijkaardig gevoel over wat dan ook, dan wil ik vooral zeggen: schaam je niet. Wees niet de hele tijd zelfbewust door wat anderen van je vinden of hoe ze naar je kijken. Lach er even hard mee als ik hier doe. Borsten groot, middelmatig of klein, be proud, met of zonder operatie, welke vorm je tepels ook hebben of hoe ze staan. Het hoeft echt niet altijd zo’n taboe te zijn, het is deel van jou en van niemand anders and that’s pretty cool.

Voor iedereen die het echter nog steeds niet door heeft (het is ondertussen 2021 dus this is getting boring): bodyshaming is voor losers en al helemaal als je het vanachter je computer doet.

Katrin Kerkhofs