De eeuw van de vrouw – Alexander De Croo
“Van een onbewuste feminist evolueerde ik naar een bewuste feminist,” aldus vice-premier Alexander De Croo in de inleiding op zijn nieuwe boek De eeuw van de vrouw. Hoe feminisme ook mannen bevrijdt. Het is belangrijke uitspraak, want net zoals veel andere mensen, vooral mannen, groeide hij op in een omgeving waarin de gelijkheid van man en vrouw een (schijnbare) evidentie was. Maar wie goed toekijkt, ziet dat wereldwijd, ook bij ons, nog heel wat vrouwen in de praktijk niet gelijk behandeld worden. Vandaar dit boek.
Het zou wat al te gemakkelijk zijn dit boek weg te zetten als een strategisch goed getimede uitgave, midden in twee verkiezingscampagnes, nu gemeentelijk en later Vlaams, federaal en Europees. Er worden dan inderdaad wel enkele politieke stellingen naar voren gebracht, maar dit gloedvol pleidooi voor de volledige gelijkheid tussen mannen en vrouwen bevat veel meer dan dat.
Het is vooreerst een eerlijke en bij wijlen zelfs moedige getuigenis van een man die niet te beroerd is om zijn eigen vooroordelen en eigen niet consequent gedrag toe te geven. Het is verder een goed gedocumenteerd verhaal dat ons zowel over het mondiaal, nationaal en heel erg lokaal (Brakel) toneel voert van wat er zich in de echte wereld van de vrouwen afspeelt. Soms worden er open deuren ingetrapt, maar soms wordt de lezer bij de keel gegrepen als de auteur de omvang en/of de impact van de discriminatie tegenover de vrouw beschrijft.
Zo aarzelt De Croo niet om het al dan niet verdoken geweld tegenover jonge vrouwen zonder meer gelijk te stellen met een pandemie. Er sterven immers meer vrouwen door huiselijk geweld, genitale verminkingen en/of besnijdenissen, clandestiene abortussen, en dergelijke, dan welke andere besmettelijke ziekte ook.
Ook idee dat deeltijds werk de wonderoplossing zou zijn voor de vrouw die tegelijk ook moeder is, wordt doorprikt: deeltijds werk duwt de vrouw nog meer naar ‘dienende’ jobs. Het maakt haar nog steeds afhankelijk van haar voltijds werkende partner en ontneemt haar vaak kans op promotie of een hogere verantwoordelijkheid binnen een organisatie.
Soms maakt De Croo ook wel een uitschuiver: door de toenemende veroudering van de bevolking, zeker hier in het Westen, zal er op termijn een structureel tekort aan arbeidskrachten zijn en als we dan toch moeten kiezen: liever méér vrouwen aan de slag dan meer vreemde arbeidskrachten aan te trekken.
Al bij al toch een lezenswaardig boek voor iemand die een goede synthese wil lezen rond het probleem van de nog steeds actuele achteruitstelling van de vrouw in onze samenleving. Ook de aangereikte mogelijke oplossinge, om aan dit alles te verhelpen, zijn goed onderbouwd en realistisch. Alles begint met méér onderwijs voor meisjes, zeker in de Derde Wereld, meer focus op STEM onderwijs (= Science, Technology, Engineering and Mathematics ) want daar liggen de jobs van de toekomst, betere en meer betaalbare kinderopvang, verlaging van de verplichte schoolleeftijd, een ruimer aanbod voor (eventueel verplicht) vaderschapsverlof, enzovoort.
Het is ook geen ‘wij tegen zij’ boek. Als de vrouw haar terechte plaats opeist in onze huidige samenleving, dan hoeft dit niet ten koste te gaan van de plaat en/of de rol van de man. Het is een verhaal van 1 + 1 = 3. Als beide seksen volwaardig en gelijkwaardig deelnemen aan alle facetten van het maatschappelijke en economisch leven, wordt iedereen er beter van, dus zeker géén ‘zero sum game’, waarbij de ene verliest wat de andere wint.
Warm aanbevolen lectuur!
Alexander De Croo, De eeuw van de vrouw. Hoe feminisme ook mannen bevrijdt, Polis 2018.
Recensie door Mark Bienstman
