Het kostuum van mijn vader - Luckas Vander Taelen

Het nieuwste boek van opiniemaker Luckas Vander Taelen is het relaas van zijn zoektocht naar het graf van zijn vader die overleed voor de geboorte van zijn zoon. “Papa, ik zou niet geworden zijn wie ik ben zonder jou. Wat zou ik je dat graag gezegd hebben, papa. Nu zit ik hier met betraande ogen te herlezen wat ik je daarnet geschreven heb en ik vraag me af hoe het komt dat ik je steeds meer mis,” zo opent hij zijn lofrede aan zijn al te vroeg overleden vader.

Het boekje begint immers met een brief aan zijn vader die hij nooit gekend heeft. Het is een heel teder en vlot leesbare tekst met een knipoog naar de dood. Zo stelt Luckas zich heel wat vragen over wat er met een lichaam gebeurt wanneer het begraven is. Die zoektocht begint op het internet en gaat door tot William, een werkman op het Aalsterse kerkhof, hem een antwoord geeft op zijn vele vragen.

Aangezien zijn moeder zwanger is van Luckas, op het ogenblik dat zijn vader sterft, acht men het in die tijd, in het jaar 1957, niet wenselijk dat ze bij de begrafenis aanwezig zou zijn. Een te groot verdriet zou, aldus een katholieke visie, immers schadelijk kunnen zijn voor het ongeboren kind. Het enige dat ze haar wel vertellen, is dat hij begraven werd in zijn mooiste krijtstreeppak met een rode das. En daarmee moet de kleine Luckas het later doen.

Zijn ouders verloren voordien ook al eens een dochtertje dat een paar jaar voor Lucas geboren werd. En dat werd ergens begraven, maar de plaats is niet duidelijk. De ouders waren er ook niet bij, in die tijd blijkbaar niet ongewoon. Verdriet moest maar slijten zonder tastbare herinneringen zoals een graf. Het mooie is dat Luckas bij de zoektocht naar het graf van zijn vader, ook het graf van zijn zusje vindt. Hij laat dan ook beide namen vermelden op het familiegraf.

De invloed van de uiterst gelovige kant van de familie langs vaderskant ten opzichte van de eerder vrijdenkende kant van de moeder is zeer herkenbaar voor mij. En ik denk voor vele andere lezers. Zo wou de moeder van Luckas niet dat zijn doodzieke vader besefte dat zijn einde nabij was. Maar de priesters kampeerden als het ware voor de deur en op een onbewaakt moment geraakten ze toch bij de zieltogende man.

Luckas Vander Taelen weet als geen ander de emotionele snaar van de ouderliefde en de zoektocht naar zijn verleden te raken. Hij doet dat op het eerste zich wat afstandelijk, maar in feite toch heel betrokken en met veel emoties. Hij geeft ook een intrigerende inkijk in de manier van denken van het katholieke Vlaanderen in de jaren vijftig, en dat is niet zo fraai.

Het kostuum van mijn vader is een hartenkreet die niemand onberoerd zal laten.

Luckas Vander Taelen, Het kostuum van mijn vader, Houtekiet, 2018

Recensie door Elaine Ost