Het is met het Samusocial-schandaal in Brussel niet anders dan met de heisa rond Publifin in Wallonië. Wat Yvan Mayeur nu beleeft, verschilt niet veel van het lot van Stephane Moreau. Dit hebben ze in ieder geval gemeen : beide PS-ersmoesten opstappen als burgemeester van hun stad. Moreau van het kleine Ans, Mayeur van de hoofdstad van dit land.
Jaren waren hun politieke constructies geen probleem voor de PS. Wie dat wou, kon al heel lang weten wat er bij Publifin gebeurde. Moreau verdiende er 900.000 € en had met belastinggeld een economische imperium uitgebouwd tot in Zuid-Frankrijk. Yvan Mayeur had van zijn partijhet goed betaalde voorzitterschap van intercommunale Vivaqua gekregen als troostprijs omdat hij geen parlementair mandaat had. En omdat Mayeur dat niet genoeg vond, verrijkte hijzichzelf bij verder bij Samusocial. Morele problemen had hij daarbij niet, want dat was een zogenaamd private vzw die hij zelf had opgericht maar die voor 98% op overheidsgeld draaide. Samen met zijn compagnon de route Pascale Peraïta legde hij zonder scrupules zijn royale onkostenvergoedingen vast. Eerder had die Peraïta er als directrice 192.000 € verdiend. Dat loon had haar niet verhinderd een socialewoning van de stad Brussel te krijgen die ze met subsidies had laten renoveren. Ze moest opstappen, maar werd door de PS voorzitter van het OCMW gemaakt. Had Di Rupo ooit niet gezegd dat er voor parvenus geen plaats meer was in zijn partij? Parole, parole...
Dat zijn allemaal geen feiten die nu pas uitgelekt zijn. Natuurlijk was Di Rupo al de tijd perfect op de hoogte wat Mayeur zowel als Moreau uitrichtten. Brussels PS-voorzitter Laurette Onkelinx hield Mayeur al die jaren de hand boven het hoofd. Het advocatenkantoor van haar man poogde in extremis de aanvallen op Samusocial te verijdelen. In een strak georganiseerde partij als de PS weet de topalles. Maar voor Di Rupo en Onkelinx is macht het belangrijkste en is ethiek daaraan ondergeschikt. Politieke benoemingen zijn de regel en schandalige constructies en cumuls worden gedoogd tot zolang ze niet in de openbaarheid uitlekken en het schijnheilige imago van de partij kunnen schaden.
Maar er is met Brussel meer aan de hand dan zelfverrijking. "Grootheidswaanzin!" vertelde me een éminence grise uit een naburige gemeente als ik hem vroeg hoe hij het beleid van de stad Brussel zou omschrijven. Want misschien moet ook eens worden doorgelicht hoe er daar bestuurd wordt. Vorig jaar lieten Mayeur en zijn superschepen Close zich kennen als machtspolitici om concertzaal Koninklijk Circus zelf via een stedelijke vzw te exploiteren: de beheerders van het Koninklijk Circus werden via een hoogst bedenkelijke procedure buitengezet waarbij de Stad tegelijk rechter en partij was. En de manier waarop Brussel het contract met ondernemer Ghelamco over het Eurostadion heeft onderhandeld zal de belastingbetaler teveel geld kosten. Omdat Brussel ten alle prijze mede-eigenaar wilde zijn van het stadion, met een eretribune voor zonnekoning Mayeur en zijn getrouwen.
In Brussel heeft de PS een systeem uitgebouwd dat niet verschilt van wat Moreau met zijn Publifin gedaan heeft: met overheidsgeld een economische speler worden. Dat is in de socialistische hoofden de normaalste zaak ter wereld. Ze blijven vanuit een aftandse ideologie een principiële afkeer hebben van de vrije markt. Dat winkels en restaurants failliet gingen door de ondoordachte manier waarop de voetgangerszone is ingevoerd, laat politici als Mayeur of Close Siberisch koud. Zolang ze maar zelf hun Kerstmarkt en andere feestelijkheden kunnen organiseren met een vuurwerk tot hun eigen glorie, vol van hun zichzelf over de centrale lanen mogen flaneren, hun vrienden uitnodigen in hun concertzalen en sociale woningen en jobs in vzw's uitdelen. Dat is de perfecte wereld van een PS-politicus.
De val van Mayeur zal hard zijn, maar uit de twee voorstellen die zijn partij deed voor zijn vervanging zeggen veel hoe de PS echt denk over wat er gebeurd is: in het ene plan blijft hij schepen naast zijn vriend Philippe Close, in het andere neemt hij het parlementaire zitje over van Karine Lalieux. De schaamte voorbij, maar dat zal de PS een zorg zijn. Men zou terecht mogen hopen dat van deze crisis gebruikt zou worden gemaakt om de megalomanie van de stad Brussel in vraag te stellen. En laat er eindelijk eens een debat zijn over de manier waarop deze kleine grootstad van nauwelijks 1,2 miljoen inwoners wordt gerund. Is het niet hoog tijd om paal en perk te stellen aan de inefficiënte geldverslindende structuur van de 19 gemeenten die vooral in stand wordt gehouden om zoveel mogelijk mandaten te kunnen invullen?
Luckas Vander Taelen
Dit opiniestuk verscheen eerst op DeRedactie.be
