We hebben geen stap op Doggerland gezet, we weten slechts vaag hoe het er vermoedelijk uit heeft gezien, we kennen geen namen van plaatsen of mensen, we hebben geen archiefbeelden en het land is voorlopig voorgoed verdwenen onder sediment en zeewater. En toch heeft Julia Blackburn ons heel veel over dat bijna mythische land weten te vertellen. In haar eigen woorden: “Een land dat water was alvorens het land werd, alvorens het water werd en toen weer land werd. Het geluid van het riet op de wind, de wind door het riet. De wind die evenzeer een eigen leven leidt als ik. Recensie door Enno Nuy