Als het boek van Guido van Hengel één ding duidelijk maakt, is het dat Oswald Spengler geen zonderling was met zijn hoogdravende ondergangsvisioenen. Het cultuurpessimisme kleefde een groot deel van de intelligentsia in het interbellum aan, balancerend ‘tussen bedrog en verbeelding, aanstelleritis en bezieling’. De auteur betrekt het toenmalige doemdenken onnadrukkelijk op vandaag en waarschuwt zo impliciet voor de talloze nieuwe onheilsprofetieën die weer opgang maken. Recensie door Leo de Haes.