Boekverbrandingen zijn nazi-praktijken – Enno Nuy
Het fenomeen boekverbranding is al behoorlijk oud, kijk maar eens op het lemma boekverbranding in Wikipedia. De oudste boekverbrandingen dateren van 213 voor onze jaartelling en vonden plaats in China. Voor het overgrote deel gaat het om religieuze werken maar in 1492 verbrandden de Spanjaarden duizenden door Moren geschreven wetenschappelijke boeken. In 1526 betaalden Ottomaanse soldaten met gelijke munt terug. De nazi's schaalden het verbranden van onwenselijk geachte boeken op naar een ongekend en bijna industrieel niveau, sindsdien ook niet meer overtroffen. In 1973 gooide Pinochet Don Quichote op de brandstapel (huh?) en in 1988 verbrandde ayatollah Khomeiny Satansverzen van Salman Rushdie.
Juist vanwege de industriële schaal beschouw ik boekverbrandingen vooral als een nationaalsocialistische misdaad. Met uitzondering van de idioot Pinochet is er bij boekverbranding altijd sprake van een religieuze component en in veel gevallen ook een racistische. De laatste tijd zijn met name de Denen en de Zweden actief op dit vlak. Waarom nou juist die Scandinaviërs zich zo roeren? Wel, daar loopt een zekere Rasmus Paludan rond, een rechts-extremistische advocaat met politieke ambities met zowel de Deense als de Zweedse nationaliteit, die er nadrukkelijk op uit is aandacht op zichzelf te vestigen door felle reacties uit moslimlanden uit te lokken. Sla zijn lemma op Wikipedia er maar eens op na, dan weet u met wat voor allooi we hier van doen hebben. Bij ons heeft Wilders het nooit aangedurfd een Koran te verscheuren of verbranden maar het zou mij niet verbazen als hij daar zo af en toe wel eens een natte droom aan overhield.
We zien hier hoe we (de Denen en Zweden voorop) in onze eigen voet schieten met ons gevoel voor tolerantie onder het mom van de vrijheid van meningsuiting. Is dat terecht? Valt het verbranden van een boek werkelijk onder de vrijheid van meningsuiting? Ik zou toch willen beweren dat het verbranden van een boek nu juist een bewijs bij uitstek is van intolerantie, wie een boek verbrandt geeft aan zich niets aan te willen trekken van de vrijheid van meningsuiting waar men zich voor die abjecte handeling precies op diezelfde vrijheid beroept! Me dunkt, voer voor psychiaters.
Het zal iedereen duidelijk zijn dat het verbranden van als heilig beschouwde boeken door de aanhangers van de belaagde religie als een belediging wordt opgevat. Het is ook expliciet de bedoeling van de boekverbrander de aanhangers van de gewraakte religie te beledigen. Immers, als het doel religiekritiek zou zijn, dan zijn er wel andere methoden te vinden die nadrukkelijk en onweersproken terecht wél onder de vrijheid van meningsuiting vallen.
Ik bedrijf geregeld zware religiekritiek en als een jood, een christen of een moslim daar aanstoot aan wil nemen is dat geheel voor eigen rekening. Niemand heeft het recht niet beledigd te worden. U kent ongetwijfeld de ten onrechte aan Voltaire toegeschreven uitspraak: ‘Ik verafschuw wat u zegt maar ik zal uw recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen’. Voltaire was overigens helemaal niet zo'n voorvechter van de vrijheid van meningsuiting. Hij hield er niet zo van als anderen dan hijzelf ook van dat recht gebruik wilden maken, maar dit terzijde.
Ik heb hier een bijbel in mijn boekenkast staan en de koran raadpleeg ik geregeld digitaal. Ik zou nooit een boek willen verbranden, ook Mein Kampf niet. Als er iets is dat helemaal niets van doen heeft met de vrijheid van meningsuiting dan zijn het wel boekverbrandingen. Boekverbrandingen zijn zelfs een regelrechte aanval op de vrijheid van meningsuiting. Het zijn nazipraktijken. Mensen die de koran willen verbranden zijn politieke avonturiers, oproerkraaiers, onverlaten, blindgangers en publiciteitszoekers. Ik weet niet op grond waarvan men boekverbrandingen zou kunnen verbieden. Blasfemie is niet overal uit het wetboek van strafrecht geschrapt. Ik zou er eerder voorstander van zijn boekverbrandingen te verbieden ter bescherming van de vrijheid van meningsuiting!
Enno G.J. Nuy
De auteur is ondernemer en recensent
