Bedenkingen bij de figuur van Martine Tanghe - Stef Hublau

Ook wij voelen opnieuw het innemende charisma van Martine Tanghe als waardevol op deze avond met haar laatste journaal. Ik herinner mij hoe haar verschijning mij positief opviel toen de dame op het scherm verscheen in de woonkamer van onze familie in de Lignestraat in Heverlee in de jaren zeventig, waar de vader ontbrak en ik zelf de oudste man in huis was.

Ik voelde meteen diepe, bijna sacrale sympathie. Misschien wist ik intuïtief dat de afschuwelijke verbale agressie waar onze moeder toe in staat was, (vooral 's avonds, wanneer je beschermingsschilden van je ruimteschip 'down' of "depleted" waren door vermoeidheid, plots en onverhoeds mee kon uitpakken, en die je tot op het bot kwetsten), niets voor Martine waren. Op dit vlak herkende ik twee heel verschillende vrouwen.

Zoveel finesse en zachtheid van inborst, zoveel eenvoud en verbale intelligentie.. ik was verkocht en verliefd.

Ongetwijfeld zag ik in deze verschijning op televisie een Engel met een waardevolle boodschap. Iets als, "ooit kan ook jij je leven laten vervullen door een vrouwelijke mens waar je niet onveilig bij hoeft te voelen".

Ik ben het overigens eens met alle woorden van lof die ik tijdens de viering na het journaal heb gehoord. Met deze van de koning, deze van Eddy Merckx, van Geert Vanistendael, Jambers, Gert en de vele anderen. Het is Tanghe zelf die mij vooreerst helder liet zien wat ik bij haar al die jaren (tweeënveertig) heb gemist, toen zij haar roeping onder woorden bracht. " Ik wilde de mensen laten zien wat er voor nieuws was in de wereld. Ik wilde de wereld niet veranderen. " (Het woord verbeteren komt niet aan bod).

Persoonlijk heb ik radicale kritiek op het format van het tv-journaal, dat dagelijks door minstens twee miljoen landgenoten bekeken wordt, en dus veel invloed uitoefent op de tijdsgeest en het gedrag van de mens. Mijn ontevredenheid loopt grotendeels gelijk met deze geformuleerd door de Britse filosoof Alain de Botton, die onze goede oude VRT- journalist Björn Soenens ooit heeft trachten weerleggen, zonder veel succes. De journaals bieden verre van een goede, eerlijke selectie van wat nieuw is. In werkelijkheid gaat het eerder om een serie erg verwante wantoestanden, misbruiken, voorbeelden van onrecht en maatschappelijke disfunctie, en verder rampen wereldwijd verzameld, deze profane litanie vaak besloten met een onschuldig, schattig en soms onnozel item uit de wereld van cultuur, natuur of kunst.

Ik twijfel er niet aan dat het niet bieden van de duizenden Interessante ontdekkingen uit de wetenschappelijke wereld, de miljoenen nieuwe inzichten in het wonder van de natuur en veel overig Interessant en goed nieuws onze mensheid op een slechter spoor heeft gezet en gehouden.

Bovendien vermoed ik dat tienduizenden en zelfs honderdduizenden mensen gestopt zijn met kijken, na geheel of gedeeltelijk depressief of angstig te worden. Persoonlijk heb ik wel dertig tot vijftig getuigenissen gehoord in die zin in face to face ontmoeting.

Hoe kan het dat ankerkoningin Martine Tanghe dit niet heeft gemerkt? Er niets heeft aan kunnen of willen doen? Misschien omdat iets als kritische zin en intelligent gevoel voor wat de wereld beter maakt, niet in haar professionele DNA zitten.

Food for thought.

Aan de mensen die zeggen: "Betrokken dame zat perfect op haar plaats. Ze was heerlijk om te zien en te horen... het was niet haar taak om de wereld te verbeteren", is mijn antwoord het volgende. Ik verwijt de figuur niet dat zij de wereld niet heeft verbeterd, of niet heeft willen verbeteren. Ik verwijt haar dat ze niet meer heeft getracht noch bereikt om het televisiejournaal te verbeteren! Het is een doorslecht, een rot programma.

Tanghe heeft de vergiftigde pil goud gekleurd.

Zij heeft een rot ei welriekend gemaakt.

Dat is misschien wel dubbel fout.

Het programma heeft de mensen, miljoenen burgers, mee het waanidee laten aanvaarden dat het echte leven niet het echte leven is. Dat wat belangrijk is, is wat het tv-scherm bereikt. Dat het echte leven is wat je op schermen ziet en maakt, intussen ook op pc schermen en smartphones...

Een koe heeft er echter nooit de majesteitelijkheid van een koe. Ruikt nooit naar een koe. Idem voor bos en boom, voor jezelf en je broeder.

Alain de Botton heeft terecht en scherpzinnig opgemerkt dat we als kijkers sluipenderwijs op een totaal verkeerd been worden gezet. Of het nu over Peru gaat of Peking. We krijgen nooit te zien hoe het gewone dagelijkse leven verloopt. Hoe mensen eten maken, kinderen opvoeden, wat ze lezen, hoe ze de liefde uitleven, wat ze denken, hoe ze converseren enzovoort. Wat we na jaren journaals indrinken weten over die landen is van de orde van de terroristische groepering Het lichtend Pad in Peru en de tanks op het plein Tien-An-Men in Peking! Je zou van minder collectief massief wantrouwen ontwikkelen naar de overheid, de elites en de Wetenschappen/de (farmaceutische) bedrijven! Of taai geloof ontwikkelen in allerlei complotten. Grote twijfel hebben als zot aan de waarde en zelfs de niet-giftige inhoud van een griepvaccin twijfelen!...

Een laatste getuigenis ter staving van mijn radicale analyse:

In de jaren zeventig zaten twee Belgen in een trein in Italië. Tegenover hen twee Argentijnse reizigers. Toen we die vertelden waar we vandaan kwamen, zegden ze: "We snappen het: jullie zijn op de vlucht. Voor de burgeroorlog, nietwaar?!" Ze hadden in Buenos Aires tv journaalbeelden en woorden gezien over de in werkelijkheid zeer beperkte rellen in Voeren waar José Happard betogingen organiseerde waar een paar Rijkswachters te paard bij hadden opgetreden...!

Voor mij is de kwestie uitermate dubbel. Ik ervaar dankbaarheid en zelfs vertedering bij Tanghe. Maar mijn verstand weet dat zij haar talenten misschien heeft gebruikt om een vergiftigd ei te leggen. Om de democratie een pad in de korf te leggen, een bom met vertragingsmechanisme. Tanghe doet mij teveel denken aan vrouwelijke verpleegkundigen die voor een totalitair regime mensen op lieve wijze de dodenkamers in gidsen. God weet dat het wel eens zo zou kunnen uitpakken. Dat mag u niet verbazen.

Wat er echt aan de gang is in een tijdperk, dat weten mensen pas een of twee generaties later, na veel studiewerk, ook juist van historici, met veel afstand en veel secuur monnikenwerk. Goebbels leek nog niet zo lang geleden de grote brenger van hoop en trots voor vijf miljoen Duitsers en gaandeweg tientallen miljoenen Europese burgers. Ook op feestelijke momenten, vind ik dat kritische bedenkingen moet kunnen; juist dán dringen ze enigzins door.