Komkommertijd - Sara De Mulder

Iedere dag krijg ik op geregelde tijdstippen nieuwsupdates in mijn mailbox. Gisteren was er bijvoorbeeld de urgente vraag ‘Waar gaan onze ministers op vakantie’. Aanvankelijk dacht ik dat ik mij per ongeluk had ingeschreven op één of ander wekelijks roddelblad, zoals de Story of Dag Allemaal. Onmiddellijk schoten mij immers eenzelfde soort zinnetjes te binnen die ik vaak op de cover van de roddelblaadjes bij de tandarts zie liggen. ‘Waar gaan de royalties op vakantie?’, ‘Waar brengen popsterren hun zomer door?’.

Ik klikte het weg want zulke onzin interesseert mij hoegenaamd niets. Wel vroeg ik me af of dit nu werkelijk een nieuwswaardig feit is. ‘Komkommertijd’ heet dat dan.

Maar het is helemaal geen komkommertijd. Er is nog nooit zoveel prangend, dringend en belangrijk nieuws geweest als vandaag. De Jemenitische bevolking staat op de rand van complete uitroeiing en wordt onder de voet gelopen door Saoudi’s. De Belgische wapenindustrie is dankzij dit conflict weer een paar miljoen euro rijker geworden. De klimaatopwarming zet onverminderd voort. De overheid die op zijn minst de schijn zou moeten wekken hier inspanningen tegen te leveren, is twee en een halve maand na de verkiezingen niet eens gevormd. De doorsnee Belg kijkt er niet eens meer van op dat dit zo lang duurt.

Ondertussen mogen boeren geen water meer oppompen en is het aantal regendagen drastisch geslonken. Als het dan eindelijk regent, zijn de stortbuien zo in kracht toegenomen dat er nog meer wateroverlast is, dan onze met beton volgegoten tuinen, opritten en pleinen tot voor kort al veroorzaakten. De politieke moed om die broodnodige betonstop in te voeren is er niet. Net als met de kerncentrales schuift deze maatregel telkens door naar een volgende legislatuur. De kosten lopen ondertussen in de miljoenen.

Steeds meer kinderen leven onder de armoedegrens en het Vlaamse onderwijs stevent het komende schooljaar af op een regelrechte ramp. Het aantal klassen dat door het schrijnende lerarentekort dit jaar geen Frans of Wiskunde kreeg is niet meer op één hand te tellen en zal alleen maar stijgen.
En dat terwijl onderwijs het fundament is van elke liberale democratie. De enige staatsvorm waar de journalistiek, haar macht vrij mag botvieren maar vrijwillig kiest ministers op één lijn te zetten met de ongrijpbare klasse van popiconen en wereldsterren.

Ik had zo graag een artikel gelezen dat uitlegt dat “minister” het Latijnse woord is voor “dienaar”. Dat deze mensen verkozen worden voor vier of vijf jaar, dat zij geen speciale status hebben noch verdienen maar de taak hebben ons zo snel mogelijk het best mogelijke beleid te bieden, zodat wij burgers de garantie behouden op een goed en liefst een beter leven.

Ik had zo graag de journalistieke verontwaardiging gelezen die er zou moeten heersen over het schokkende feit dat het nergens ter wereld zo lang duurt om een regering te vormen, terwijl zoveel prangende dossiers smeken om krachtdadige politieke inspanningen.

Mijn moeder werkt aan de kassa. Op vraag van de bedrijfsleiding heeft ze haar zomerverlof ingetrokken omdat er te veel afwezigen zijn en het bedrijf moet draaien. Het had onze ministers gesierd, als ze hetzelfde deden voor hun land. Het plichtsbesef van een tweeënzestigjarige kassierster, misschien is dat wel wat er ontbreekt in de Belgische politiek.

Sara De Mulder is antropologe en Kernlid van Liberales