Hij schopte ons een geweten – Jacinta De Roeck
Voor een vriend.
Voor professor Etienne Vermeersch.
Tussen de donkerste dag van 2018 en de nieuwste van 2019 stuurde ik wensen.
Ook aan Etienne.
Ik vertelde hem hoe goed het zou zijn om in 2019 trager te leven.
Etienne nam mijn nieuwjaarswens wel zeer letterlijk.
Hij besloot trager te leven.
Zo traag dat de tijd stopt.
De ogen gesloten en niet meer zien.
Behalve dan elkaars blik, in de herinnering aan.
De oren toe en niet meer horen.
Behalve dan elkaars stem, in de herinnering aan.
De mond dicht en niet meer proeven.
Behalve dan elkaars woorden, in de herinnering aan.
Het hoofd leeg en niet meer denken.
Behalve dan de verwondering voor, in de herinnering aan.
Behalve dan de bewondering voor
In de herinnering aan hem.
Etienne durfde al eens te zeggen. Zo beweerde hij dat we chance hebben, wij Belgen.
Omdat we mogen en kunnen leven in een ‘ethisch paradijs’.
Hij legde uit waarom. Zoals we hem kennen.
Duidelijk, niet mis te verstane woorden.
In wit en zwart, geen grijs voor hem.
Hij onderstreepte de belangrijkste woorden,
plaatste komma’s, punten en veel uitroeptekens met zijn handen.
Wat hij er nooit bijvertelde verklap ik nu:
Professor Vermeersch was de architect,
de bouwmeester van dat paradijs.
Hij schopte ons een geweten.
Voor hem waren zelfontplooiing, keuzevrijheid en zelfbeschikking een must.
Voor ieder van ons.
Bij het begin van het leven, bij het einde ervan
en op elk moment er tussenin.
Zijn werk was nog niet af.
Gelukkig laat hij boeken achter en adviezen,
richtlijnen – zeg maar opdrachten -.
Hij laat geestesgenoten achter – zeg maar makkers in de strijd -.
En die, die zullen nog jarenlang zijn ideeën en zijn naam in teksten en voetnoten zetten.
Zijn werk wordt verdergezet.
En de herinnering blijft.
En toch… we zullen hem missen.
Ik zal hem missen.
Want ik verlies een mentor, een makker in de strijd, een geestesgenoot en vooral…
een vriend.
Jacinta De Roeck
