In 2017 besliste ik na het zien van choquerende beelden uit een varkensslachterij om enkel nog in het weekend vlees te eten, dat scheelt een mishandeld varken per jaar. Sindsdien eet ik ook enkel nog duurder en lekkerder vlees. Door de vetgemeste rommel aan ons te laten voorbijgaan, creëren we mogelijkheden om de hele sector om te gooien. Want schaarser en duurder vlees geeft de wetgever ruimte om te zorgen voor kweekomstandigheden die wél verbetering met zich meebrengen.
ALDE, Libera! en Liberales organiseren op 22 maart een colloquium rond Freedom, Property and Development met de Peruaanse econoom Hernando de Soto, voorzitter van het Institute for Liberty and Democracy. Dit colloquium vindt plaats in het Europees Parlement met lezingen van Hilde Vautmans, Hernando de Soto, Boudewijn Bouckaert, Koen Schoors en Guy Verhofstadt. Inschrijven moet op hilde.vautmans@ep.europa.eu. Een dag later om 16 uur ontvangt Hernando de Soto een doctor honoris causa aan de UGent.
Grenzen aangeven is essentieel, zodat je bij grensoverschrijdend gedrag of seksuele intimidatie niet overmand door angst en onzekerheid de opmerking weglacht, of negeert. Slechts één signaal is duidelijk genoeg ten aanzien van mensen die hun macht misbruiken: een rustige en zelfzekere ‘neen’. Tonen dat je seksuele toespelingen en of intimidatie niet zal pikken, is gelukkig wel aan te leren. Vandaar ook het belang van goede relationele en seksuele vorming op school (en thuis).
De ‘kosten’ van het communisme alleen al in termen van menselijk leed – mannen, vrouwen en kinderen die zijn vermoord, gemarteld, als slaven afgebeuld in werkkampen, of vanwege ‘afwijkende’ opvattingen werden opgesloten in psychiatrische inrichtingen – zijn immens. Ze overtreffen zelfs verre het aantal slachtoffers van het nationaal-socialisme (Courtois et al, 1997). Het leed dat het communisme berokkende heeft in ons deel van de wereld echter veel minder aandacht gekregen dan het leed dat door het Derde Rijk is teweegbracht.
Uit de universele afkeer van pijn leid ik alle morele bepalingen af die verbieden dat men iemand onderdrukt of als mens niet gelijkwaardig acht. Uit die vaststelling leid ik de waarde van een autonome moraal af en het bestaan van een hele reeks mensenrechten die we vanuit onze ervaring – het verwerpen van onvrijwillig ondergane pijn – als natuurlijk en evident aanvaarden. Het is uit verzet tegen onvrijwillig ondergane pijn dat we regels hebben aanvaard tegen geweld, foltering, verkrachting, moord en doodslag.
We leven in een tijd van racificatie: tot kwesties van “ras” maken wat daar in feite niets of weinig mee te maken heeft. Racificatie heeft vaste voet aan de grond gekregen op de campussen op Amerikaanse universiteiten en het “no-platformen” van sprekers vanwege vermeend racisme is daar nu een ware plaag. Helaas heeft dit ook repercussies voor de rechtspraktijk. De veroordeling van Geert Wilders door de rechtbank wegens, onder andere, aanzetten tot discriminatie op grond van “ras” is daarvan een voorbeeld.
Dit boek is een echte, goed geschreven aanrader voor wie wil begrijpen hoe een “democratische meerderheid” met de ogen open in het eigen ongeluk loopt en hoe een meedogenloze leider zijn eigen volk uitbuit en daarbij een toekomst voorspiegelt die in feite niets anders wil dan het oude Regime (weliswaar in een andere “verpakking”) te laten verder leven. In feite gaat het om een “duivels pakt” tussen de almachtige bureaucratie in samenspel met “de partij” onder het toezien oog van het leger. Recensie door Mark Bienstman.
Essayist Rudy Kousbroek was een veelzijdig humanist en uitgesproken atheïst. Kousbroek was antiautoritair en wars van labels. In zijn dissertatie Rudy Kousbroek in de essayistisch-humanistische traditie plaatst Neerlandicus Rudy Schreijnders Kousbroek onomwonden in de humanistische traditie. Deze dissertatie is als boek verschenen als deel 22 van de Humanistisch Erfgoed reeks van het Humanistisch Archief van Bert Gasenbeek in samenwerking met uitgeverij Papieren Tijger. Recensie door Floris van den Berg.
De vele miljoenen migranten die zich vestigen in de puéblos jovenes in Peru, de favelas in Brazilië, de ranchos in Venezuela, de barrios marginales in Mexico, de bidonvilles in Haïti en de shantytowns in vroegere Britse kolonies stappen in een informele wereld, zonder officiële wetten. Daar heersen eigen sociale regels. Maar dat betekent niet dat ze niet actief zijn, integendeel. Nergens is er zoveel activiteit en ondernemingszin als onder de armen. En de armen vullen ook gaten in de legale economie. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Taro Yamamoto is een atypische jonge Japanse senator die vroeger een populaire acteur was. Hij zet zich tegenwoordig in voor pacifistische doelen en zet zich af tegen de politieke elite. Door zijn verhaal krijgen we ook een beeld van het hedendaagse Japan. Een land dat meer en meer toeneigt naar nationalisme, xenofobie en herbewapening. Een subjectief Japan gezien door de ogen van een rebel die tegen de stroom ingaat. Wat we ontdekken, is een weerspiegeling van onze eigen brandende realiteit.
Goodharts biedt met zijn boek een goede analyse van de crisis van de tijd waarin we nu leven. Zijn analyse van de kloof tussen Anywheres en Somewheres als de voornaamste maatschappelijke kloof in onze samenleving is erg scherp. Zijn aanbevelingen over hoe we deze kloof kunnen overbruggen en daarmee ook het populisme terug kunnen dringen zijn dat wat minder. Wellicht valt dat te verklaren doordat het onderwerp gecompliceerd en zich ook niet leent voor simpele oplossingen. Recensie door Gert Jan Geling.
Ik ben voor een sociale mix maar als blijkt dat ouders en kinderen kiezen voor een specifiek project, als blijkt dat zij dit belangrijk vinden en aan deze school de voorkeur geven, dan moet men hen niet dwingen een andere school te “kiezen”. Dan moet men deze scholen extra geld geven en extra plaats. Zodat elk kind ongeacht afkomst, dat onderwijsproject kan en mag volgen. Een financiering gebaseerd op het aantal voorinschrijvingen in de eerste voorkeurschool, zou voorkomen dat kinderen uit de boot vallen.
Reflecterend over een landschap kun je je afvragen: is dit een landschap dat bijdraagt aan de ecologische crisis, of is dit een landschap dat duurzaam is? Nederland als geheel is een land dat een onevenredig groot aandeel in de mondiale ecologische crisis heeft doordat de ecologische voetafdruk van Nederland 3,6 aardes is. Dat wil zeggen dat als alle mensen op aarde zouden leven als de gemiddelde Nederlander, dat er dan 3,6 planeet aardes nodig zijn. Er is geen duurzaamheid in Nederland.
Dit boek is denkcorvee dat Cliteur en Verhofstadt verricht hebben voor politici, experts en opiniemakers. Zij hoeven nu alleen de samenvatting in het boek te lezen. Maar ja, ook die samenvatting is 424 pagina’s. Cliteur en Verhofstadt vormen een falanx waar zij met open vizier ten strijde trekken voor de vrijheid van het individu. Laten we hopen dat het boek politieke en maatschappelijke invloed heeft. De auteurs weerleggen in ieder geval overtuigend de platitudes over religie en geweld die in het maatschappelijk debat de ronde doen.
De Buren, het Vlaams-Nederlands huis voor cultuur en debat, organiseert op donderdag 15 maart om 19u30 een gesprek over de wording en de actuele uitdagingen van de Nederlandse constititie en ook het constitutioneel patriottisme. Wat waren ‘typisch Nederlandse’ elementen en welke concepten werden aan het buitenland ontleend? Welke rol speelde de grondwet bij de ontwikkeling van Nederland? Wat zegt dat over de relaties tussen Nederland en de Europese Unie? Sprekers zijn Paul Cliteur, Paul Scheffer en Tamar de Waal.
Hernando de Soto is sterk overtuigd van de superioriteit van het vrije marktsysteem gebaseerd op individuele eigendomsrechten. Origineel is zijn analyse van de armoede in de ontwikkelingslanden en zijn strategie om hieraan te verhelpen. De Soto wijst erop dat de welvaart genererende impact van de vrije markt niet uit de lucht komt vallen, maar slechts duurzaam kan groeien wanneer de ondernemingszin van de mensen gekanaliseerd wordt binnen een formeel systeem van regelen en instellingen. Tekst van Boudewijn Bouckaert.
Lenin had naast buitengewoon veel geluk, ook eigenschappen die hem aan de macht brachten en hielden: een meedogenloze wil, veel opportunisme in de omgang met de marxistische leer zolang dat hem maar meer macht bracht, en een zelfs voor Russische begrippen ongebreidelde wreedheid. Veelbetekenend is dat de Tsjeka, de voorloper van de KGB, een van de eerste instellingen van het communistische regime was. De eerste golf van massa-terreur vond ook niet pas plaats onder Stalin maar reeds vroeg onder Lenin. Recensie door Patrick Van Schie.
Liberales, het Liberaal Archief en uitgeverij Vrijdag organiseren op dinsdag 13 maart de voorstelling van het boek Wat zoudt ge zonder ’t vrouwvolk zijn? van Monika Triest over de geschiedenis van het liberalisme in België. Hoe is die strijd verlopen en wat is de betekenis van feminisme vandaag, in trumpiaanse #metoo-tijden? Zij gaat in gescprek met politica Annemie Neyts. Deze voorstelling vindt plaats in het Liberaal Archief, Kramersplein 23 te Gent. De inkom is gratis maar inschrijven moet op info@liberales.be met vermelding 13/03.
Misako is een gepassioneerd schrijfster van audiobeschrijvingen voor slechtzienden. Tijdens een filmvertoning met testpubliek struikelt ze echter jammerlijk over haar woorden wanneer ze Masaya Nakamori - een fotograaf die langzaam zijn gezichtsvermogen verliest - tussen het volk ontwaart. Hij is namelijk erg kritisch voor Misako’s audiobeschrijvingen en hun eerste ontmoeting loopt dan ook niet van een leien dakje. De Japanse regisseuse Naomi Kawase tovert opnieuw een contemplatief pareltje uit haar hoed.
We leven in een maatschappij waarin het ondernemerschap om allerlei redenen soms met argusogen wordt bekeken. Nochtans zorgen ondernemers voor tewerkstelling en dus ook welvaart. Daar nemen ze ook grote risico’s voor. In dit klimaat blijkt het voor de specifieke categorie van ondernemers met een migratieachtergrond des te moeilijker om succes te oogsten. Dat is betreurenswaardig, want hebben hen hard nodig. Ondernemen is de hoeksteen waarop onze maatschappij gefundeerd is. Tekst van Claire Tillekaerts.
