All in Boeken
Er is geen gebrek aan boeken over Poetin en ze worden telkens nog omvangrijker ook. Hubert Smeets vertelde zijn verhaal De wraak van Poetin op 360 pagina’s, Hutchins en Korobko hadden 437 pagina’s nodig en bij Myers zijn het er 607 geworden. En op korte tijd is de Nederlandse vertaling al aan zijn vijfde druk toe. Myers was acht jaar correspondent voor The New York Times in Moskou en verbleef er nog eens anderhalf jaar om dit boek te schrijven. Recensie door Jef Abbeel.
We hebben geen God nodig om te beseffen wat we voor de zwakkere medemens moeten doen. Het verzet tegen een almachtig technologisch systeem dat ons zou knechten moeten we niet counteren door te bidden of te vasten (ook dat stelt de auteur voor) maar door de vermogens van elke mens te ontplooien en hen daarbij te helpen. In feite valt die hele geluksmachine die Frank Mulder zo verkettert nog best mee. We hebben het nog nooit zo goed gehad. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Bart Haeck probeert uit te zoeken waarom, zelfs in Vlaanderen, nog zo weinig overblijft van het oorspronkelijk onvoorwaardelijk geloof in het Europees project. Daarvoor gaat hij dieper in op de “politiek politicienne” rond zeven cruciale “kantelmomenten” in de recente geschiedenis van de EU, met name: het dossier Griekenland, de Brexit, het fenomeen van de Poolse loodgieter, de migrantencrisis, het Oosterweeldossier, de houding tegenover de multinationals, en de verweesde boeren. Recensie door Mark Bienstman.
Ik mag hopen dat dit boek niet enkel de problematische aspecten van religieus fascisme aankaart, maar beleidsmakers doet nadenken over de individuele en sociale push- en pull factoren die maken dat individuen zich beter voelen in een theocratie dan in onze liberale democratie. In dat opzicht hoop ik ook dat er op basis van dit boek verder wordt nagedacht over die andere aspecten: preventie en repressie vormen een geheel, dat zijn communicerende vaten in de strijd tegen terreur. Recensie door Lieven Pauwels.
Patrick Loobuyck heeft met Samenleven met gezond verstand een rijk, boeiend en inspirerend boek geschreven. Het is tegelijk geëngageerd en genuanceerd. De auteur is terecht zelfbewust en streng op de handhaving van de morele principes waarop onze samenleving rust en meegaand (accommoderend) als die niet in gedrang komen. Ik wou dan ook dat iedereen dit boek las, en met iedereen bedoel ik ook leden van religieuze minderheden, om niet te zeggen moslims. Recensie door Leo De Haes.
Als er al een kwalificatie zou moeten gegeven worden aan deze ecomodernisten, dan zou mijn voorkeur eerder gaan naar wat Tony Blair in het politieke debat van eind vorige eeuw de ‘derde Weg’ noemde. De problemen zeker niet negeren of minimaliseren, maar ook niet komen aandraven met oplossingen die op papier wellicht heel juist en correct zijn, maar waar nog géén maatschappelijk draagvlak voor bestaat. Dus laat ons – via kleine stapjes – heel pragmatisch aan de weg timmeren. Recensie door Mark Bienstman.
De nazi-obsessie met kunst is bekend. Schilderijen van Oude Meesters waren het meest gegeerd. Ze werden met honderden tegelijk uit privécollecties en musea geroofd en vooral door Hitler en Goering in beslag genomen, Hitler voor zijn Führermuseum in Linz, Goering voor zijn privécollectie in zijn villa bij Berlijn. Ook zogenoemde ontaarde kunst kreeg het bezoek van de rovers. In 2013 schreef de Zweedse journalist Anders Rydell er met De plunderaars een voortreffelijk boek over. Recensie door Joseph Pearce.
Met de terreurdaden van Islamitische Staat lijkt er opnieuw een jihad bezig in het Midden-Oosten, en dan valt al snel de vergelijking met wat zowat duizend jaar geleden gebeurde tijdens de kruistochten. Ook toen leek er een onverbiddelijke strijd bezig tussen christenen, joden en moslims. Maar was dat religieus geweld van die periode wel zo belangrijk als we tegenwoordig willen geloven? Brian Catlos schreef er een lijvig boek over waarin hij terugkeert naar de elfde eeuw. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Stefan Zweig zag met de opkomst van het nazisme zijn droom voor een verenigd Europa ten onder gaan. ‘De meest wezenlijke taak waaraan ik veertig jaar lang alle kracht van mijn overtuiging had gegeven, de vreedzame vereniging van Europa, was te schande gemaakt’. Hij kon het niet langer verdragen en besloot zelfmoord te plegen aus freiem Willen und mit klaren Sinnen. Vooral de joden moesten het de voorbije eeuw ontgelden. ‘Elk recht werd hun ontnomen’, zei Zweig. Hetzelfde dreigt nu te gebeuren met vluchtelingen en asielzoekers
Wie de huidige toestand van de westerse democratieën met de jaren’30 van de vorige eeuw durft te vergelijken, krijgt de wind van voren. In Over tirannie snoert Snyder de mond van deze criticasters. Het zijn naïeve zielen, aldus Snyder, die denken dat de geschiedenis maar één richting uit kan gaan, de richting van meer democratie en meer vrijheid. Ze vergissen zich deerlijk. De geschiedenis van de twintigste eeuw leert ons dat ‘samenlevingen en democratieën kunnen instorten’. Recensie door Joseph Pearce.
Voor Klukhuhn valt de periode van de Verlichting samen met de Gouden Eeuw van Nederland. Dat is de periode in de 17de eeuw waarin de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden een enorme bloeiperiode doormaakte op het vlak van de handel, wetenschap en kunsten. Die bloei was mogelijk door haar militaire macht, haar economische groei (mede dank zij de Verenigde Oostindische Compagnie), de technologische vooruitgang en de relatief grote mate van vrijheid en tolerantie in het land. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Onze samenlevingen zijn niet alleen multicultureler, maar vooral multireligieuzer geworden. Dat leidde de voorbije jaren tot grote problemen en doet Paul Cliteur besluiten dat er dringend nood is aan een basisconsensus over een aantal uitgangspunten, net zoals dat in het verkeer het geval is. Zo mag men niet door het rood licht rijden en automobilisten volgen de voorrang van rechts. In die zin moet men ook een aantal grondrechten aanvaarden zoals de vrijheid van meningsuiting, de scheiding van kerk en staat en de gelijkwaardigheid van man en vrouw.
De kracht van Rijpkema’s argumentatie is dat hij zich niet laat leiden door politieke of emotionele elementen, maar zich strikt houdt aan politiek-filosofische en juridische beweegredenen. Het boek moet dan ook breed gelezen worden door politici, juristen en al wie begaan is met onze democratische samenleving die er dan ook de nodige conclusies moeten uittrekken. ‘Een weerbare democratie vraagt ook om weerbare democraten,’ zo eindigt Rijpkema zijn boek, en hij heeft gelijk.
Naar aanleidingvan de vele al dan niet islamitische terreuraanslagen in Europa stelde een Nederlandse tv-presentator deze simpele vraag: waarom haten ze ons? Zeventien auteurs hebben geprobeerd deze vraag te beantwoorden. Alleen al daarvoor is het boek zeker het lezen waard, want men krijgt een brede waaier van gegronde, gefundeerde en soms wel eens minder sterke argumenten voorgeschoteld, en dat alles kan alleen maar het debat en de reflectie rond deze moeilijke materie verrijken. Recensie door Mark Bienstman.
Na de lectuur van Cohens boek weet de lezer hoe invloedrijke wetenschappers omgingen met het conflict tussen religie en wetenschap. Wat mij het meest wist te boeien was de genuanceerde aandacht van de auteur voor de combinatie van wetenschappelijke inzichten en de persoonlijke levensgeschiedenis van de wetenschappers die hij beschrijft. Achteraf bekeken zijn sommige details misschien niet altijd even relevant maar precies die verwevenheid maakt dat het boek prettig leest. Recensie door Lieven Pauwels.
Weinig groeperingen spreken in de moderne tijd zo tot de verbeelding als IS, Islamitische Staat. In de korte tijd dat deze beweging opgekomen is, tot bloei is gekomen, en as we speak weer ten onder dreigt te gaan zijn reeds boekenkasten hierover volgeschreven. IS, ondanks al haar gruwelijkheden, fascineert, en niet zonder reden. Maar wat zeker niet minder fascinerend, doch eveneens extreem gewelddadig, is, is het gedachtegoed waaruit IS voortkomt, het jihadistisch-salafisme. Recensie door Gert Jan Geling.
Naar aanleidingvan de vele al dan niet islamitische terreuraanslagen in Europa stelde een Nederlandse tv-presentator deze simpele vraag: waarom haten ze ons? Zeventien auteurs hebben geprobeerd deze vraag te beantwoorden. Alleen al daarvoor is het boek zeker het lezen waard, want men krijgt een brede waaier van gegronde, gefundeerde en soms wel eens minder sterke argumenten voorgeschoteld, en dat alles kan alleen maar het debat en de reflectie rond deze moeilijke materie verrijken. Recensie door Mark Bienstman.
Volgens De Grauwe weten we dikwijls heel goed hoe een overheid zou moeten ingrijpen. Politieke actie komt echter maar moeilijk van de grond. De overheid en de politiek werken immers niet steeds in het algemeen belang, net zomin als de markt. Mancur Olson beschreef in 1965 in The Logic of Collective Action al de mechanismes die verhinderen dat de politiek het algemeen belang dient. Het komt erop neer dat het voor een kleine groep mensen veel kan opleveren om bepaalde wetgeving, bijvoorbeeld inzake vervuiling, tegen te houden.
The wealth of nations is vooral een economieboek waarin, voor die tijd op revolutionaire wijze, is uiteengezet hoe de vrije markt werkt, en hoe die nog beter kan werken. Een van de belangrijkste lessen van Smith is die van de arbeidsspecialisatie. Als iedereen zijn eigen benodigdheden zelf produceert kan slechts een laag niveau van welvaart worden gerealiseerd, zo stelt Smith. Als mensen zich echter gaan toeleggen op datgene waar zij het beste in zijn, kan een spectaculaire productiviteitsstijging worden gerealiseerd.
Met Nieuwe vrijheid positioneert Rutten zich zeer duidelijk ten opzichte van de andere ideologieën in een boek boordevol ideeën. Zo komt onder meer haar visie op de vakbond van de toekomst en een pleidooi voor een moderne rationele islam aan bod. Rutten durft stelling te nemen en problemen helder te benoemen. Wanneer ze het belang van vrijheid voor emancipatie beschrijft, doet ze dit door consequent op te komen voor degene wiens vrijheid het meest in het gedrang komt. Recensie door Johannes Derboven.
